Duch jest Duchem Zmartwychwstałego, sprawia więc Jego obecność po krańce ziemi i do końca czasów (szczególnie u św. A jeśli mieszka w was Duch Tego, który Jezusa wskrzesił z martwych, to Ten, co wskrzesił Chrystusa z martwych, przywróci do życia wasze śmiertelne ciała mocą mieszkającego w was swego Ducha (por.
Duch porusza materię pierwiastek duchowy ożywia wszechświat (określenie przewagi inteligencji, rozumu, nad materią); z Eneidy, 6,727, Wergiliusza: łac. duch otricdnija, duch somnićnija duch negacji, duch wątpienia; duch zaprzeczania, duch bluźnierczy (tł.
Gelazy I, w nawiązaniu do Iz 11,2-3, głosili, że w Chrystusie działał duch siedmiorako, przy czym tekst o „duchu pobożności" zastąpili terminem „duch prawdy" (DS 178).
Duch Święty zamienia Maryję, mówiąc językiem patrystyki, w Pałac Króla, Komnatę Słowa, Świątynię lub Przybytek Pana, Arkę Przymierza i Uświęcenia. W Niej Duch Święty staje się dla nas bardziej bliski i konkretny, bardziej pojęty i zrozumiały.
Dzieje narodu, jego drogę wzwyż do światła, do apokaliptycznej „Jeruzalem słonecznej" wykuwa praca całych „kolumn" duchów na różnym stopniu doskonałości, przy czym szczególna misja przypada duchom najwyższym w tej hierarchii - królom-duchom, wybranym na przewodników-, mogą nimi być zarówno wodzowie władający mieczem, jak pieśniarze - twórcy słowa- Teoria ta podnosiła ...
Benisławskiej Pieśń przed rozpoczęciem dzieła abo zachwyt ducha do Ducha najświętszego (Pieśni sobie śpiewane, Wl 1776), świadczy o powstaniu wyrastającej z hymnicznej topiki poetyckiej konwencji zwrotu do Wspomożyciela poetów; spotykana jest nawet u twórców, którzy poświęcali mu niewiele uwagi.
Również znacznie późniejsza formuła Listu do Efezjan wymienia Ducha i chrzest w jednym ciągu: Jedno jest ciało i jeden Duch. Jednakże sam Duch określany jest jako opieczętowanie i namaszczenie chrześcijanina.
, by obaj byli zespoleni w dziele zbawienia, które wszędzie i zawsze miało być uskuteczniane" (DM 4); po swym odejściu do Ojca pozostał Zbawiciel nadal na ziemi nie w ciele, lecz w swoim Duchu (-»• Duch Chrystusa); D.
Powstanie globu ziemskiego nastąpiło w wyniku rozłamu: część duchów objawiła się przez światło, tworząc słońce i gwiazdy, część, wskutek lenistwa, wytworzyła pierwiastek niszczący - ogień, zapoczątkowując historię Ziemi; tak więc u początków dziejów globu ziemskiego jest upadek, grzech, w którym duch zatracił świadomość własnej boskości, a ich przebieg to permanentny proces duchowej ewolucji przyrody i ...
Stanowi ona zatem wyraz przekonania, że Chrystus, podobnie jak Ojciec, posiada pełnię Ducha (Iz 11,2); Duch Święty bywa nazywany zarówno -* Duchem Bożym (Rz 8,14; 1 Kor 6,11; 12,3), jak i D. Nossol, Duch Święty jako obecność Jezusa Chrystusa, CT 50(1980) z.
Dzień w klasztorze duchackim rozpoczynano hymnem -*• Veni Creator Spiritus; w każdy czwartek odprawiano wotywę o Duchu Świętym i śpiewano godzinki do NMP; wśród podopiecznych d.
Niektórzy wierzą wręcz w istnienie duchów zwierząt, pojazdów, a nawet budynków. Godne uwagi relacje o pojawianiu się duchów są jednak znacznie starsze - znajdujemy je nawet w źródłach pochodzących sprzed 2000 lat.
Po czterech latach duch zaczął pojawiać się coraz rzadziej i w końcu w 1889 zniknął na zawsze. Po chwili duch zaczął się oddalać, jakby unosząc się w powietrzu.
W obrębie filozofii ducha mieści się dialektyczna triada: różne postacie ducha subiektywnego, następnie różne postacie jego antytezy — ducha obiektywnego, na koniec różne postacie ich syntezy — ducha absolutnego, w którym zostaje przezwyciężone przeciwstawienie; podmiot -przedmiot.
Duch stał i kiwał na niego, jakby go przywoływał. Duch stał nad nim, pobrzękując mu nad głową kajdanami. Od tej pory duch przestał nękać mieszkańców domu.
stają się udziałem nowego Ludu Bożego; Duch Święty, będąc zadatkiem eschat, dziedzictwa chrześcijanina (por.
ma 3 zasadnicze znaczenia: wiatr, pierwiastek ludzki o dość zróżnicowanej funkcji, moc Boża (-> Duch Boży, Duch Chrystusa); te pokrewne i związane z sobą znaczenia wywodzą się od -* Boga (II), mimo że ST nigdzie nie określa go jako d.
jest -*• Mesjasz (Iz 42,1-3; 61,1-2), na którym Duch „spoczywa" (Iz 11,1-5; 28,5-6; por. (Iz 28,6; 32,15; 63,7-19; Ps 51,13), świętości Bożej (stąd Duch „święty": Ps 51,13; 63,10-11).
Podkreśla przy tym aktywność ducha, który według niej przejawia się w formie wolnej woli. Głosząc hasło „odbudowy praw ducha" jako wiecznego źródła myśli i woli, postuluje odnowienie osobistej egzystencji człowieka przez powiązanie jej z absolutnym źródłem bytu.
Zewnętrzny znak chrztu Jana wypełniony został nową rzeczywistością Jezusa: „Woda i Duch” działają współzależnie w napiętym powielkanocnym oczekiwaniu na przyjście Pana wobec Żywego jeszcze wrażenia jakie pozostawiło Janowe przepowiadanie pokuty, wobec faktu jaki również przebija się w wielu miejscach w Nowym Testamencie, że chrzest Jana także po jego śmierci był kontynuowany jako, że wziął się razem z nim rodzaj mesjańskiego ruchu ...