Jednoznaczna była wiara, że Jezus to Bóg i Syn jako jedno. Zaczęły się próby wyjaśnienia. Były różne pojęcia. Zaczęło się pojawiać pojęcie natury i osoby.

Są dwa ośrodki, dwie szkoły i dwa odmienne stanowiska

Sobór Efeski i Chalcedoński łączy te dwie koncepcje. Wskazuje na jedność i rozdzielenie. Model szkoły aleksandryjskiej idzie w duchu Platońskim (triada), natomiast szkoła antiocheńska idzie w duchu Arystotelesowskim (diada). Sobór Chalcedoński wydał orzeczenie o zjednoczeniu osób w dogmacie. Osoba jest elementem jedności wypracowanej przez Kościół. Jedność jest podstawą. Kościół mówi, że Osoba to zjednoczenie osobowe. Jest to złączenie w osobie.

Czym jest unia hipostatyczna? Unia hipostatyczna to jedność wszystkich elementów w osobie. Jest to zjednoczenie w Osobie Boskiej.

Dlaczego Osoba została przez Kościół wskazana? Osoba jest podmiotem działań. Osoba łączy wszystko i może służyć na zjednoczenie osoby w Jezusie Chrystusie. Nie może to być osoba ludzka (takiej osoby ludzkiej Chrystus nie ma). Bóg może stać się człowiekiem, a nie odwrotnie!!! Działanie ludzkie zawiera się w działaniu Bożym.

Według Pisma Świętego (prolog J 1,14) tą Osobą przyjmującą naturę ludzką jest Jednorodzony Syn Boży. Osoba Syna Bożego, jest tym co łączy obydwie integralne natury w Chrystusie. Nie ma osoby ludzkiej, ale można mówić o psychicznej osobowości, czyli poczuciu siebie jako człowieka. Jest psychiczne odczucie.

Unię hipostatyczną można określić przy stwierdzeniach i wnioskach:

• Jeśli Syn Boży przyjął ludzka naturę bez jej osoby to wynika z tego, że w jakiś sposób osoba różni się od natury

• Jeśli natura ludzka w Chrystusie była integralna (całościowa) to ma własną osobowość psychiczną, czyli ludzkie podmiotowe „ja”. Ma również własną ludzką autonomię to znaczy, że człowieczeństwo w Chrystusie nie jest bezwolnym narzędziem wobec bóstwa (ma własna wolę)

• Zjednoczenie osobowe dokonało się w chwili poczęcia w ludzkiej naturze, czyli zjednoczenie Syna Bożego z ludzką naturą to właśnie chwila poczęcia

• Zjednoczenie osobowe nie przestało istnieć po śmierci natury ludzkiej Chrystusa, bo śmierć jest rozdzieleniem duszy i ciała. Po śmierci Syn Boży był dalej złączony z duszą i ciałem, mimo jej rozdzielenia. Po śmierci nie przestał być człowiekiem. Dowodem na to jest List do Hebrajczyków 7, 24. kapłanem może być człowiek. Skoro Jego kapłaństwo jest nieskończone to także i człowieczeństwo. Zmartwychwstanie Chrystusa dokonało się w tym samym czasie.

• W Chrystusie jest tylko jedna ontologiczna osoba, osoba Syna Bożego, dlatego On jest z Synem Bożym z natury a nie przybranym. Kult zawsze odnosi się do Jezusa. Jak czcimy naturę ludzką to czcimy Jezusa. W Kościele można, należy oddawać tylko kult ludzkiej naturze. Chrystusowi, czyli w Bóstwie i Człowieczeństwie należy się taka sama cześć jak Bogu Ojcu, bo kult odnosi się do Osoby, a w Chrystusie jest Osoba Syna Bożego

• W wyniku unii hipostatycznej natura ludzka nie została zmieniona w swych składnikach, lecz udoskonalona