Wybitny francuski strateg i polityk (jego pochodzenie rodzinne pozosta­je tajemnicą do dziś; uważa się, że oj­cem Weyganda mógł być król Belgii Leopold II lub cesarz Meksyku Ma­ksymilian), w czasie I wojny świato­wej był szefem sztabu gen. Ferdinan-da Focha. W 1918 r. został szefem sztabu wojsk Ententy. W 1920 r. przebywał w Polsce jako przedstawi­ciel francuskiego Ministerstwa Woj­ny oraz marsz. Focha, a następnie był dowódcą wojsk francuskich na Bli­skim Wschodzie i wysokim komisa­rzem Francji w Syrii. Od 1931 r. wi­ceprzewodniczący Najwyższej Rady Wojennej Republiki i generalny in­spektor armii. W 1935 r. przeszedł w stan spoczynku.

W 1939 r. powo­łany do służby na stanowisku dowód­cy armii Lewantu (Syria, Liban). W maju 1940 r. został pośpiesznie sprowadzony do Francji i mianowany naczelnym wodzem francuskich sił zbrojnych. Jego plan, przewidujący uderzenie z dwóch stron na tzw. nie­miecki korytarz ciągnący się do wy­brzeża, nie został wykonany. Zdecy­dował się wówczas przyjąć bitwę z armiami niemieckimi na linii Somme i Aisne (tzw. linia Weyganda), a po jej przełamaniu 5-9 czerwca 1940 r. poparł marsz. Philip-pe'a *Petaina opowiadającego się za zawieszeniem broni z Niemcami. Od 16 czerwca do września 1940 r. był ministrem obrony w rządzie *Vichy. We wrześniu tego roku został wysła­ny do francuskiej Afryki jako gene­ralny delegat rządu.

Odwołano go w listopadzie 1941 r. na skutek presji niemieckiej. Rok później, po zajęciu przez Niemców strefy nie okupowa­nej, został aresztowany przez Gesta­po i wywieziony do Rzeszy, gdzie był więziony do końca wojny. Po zakoń­czeniu wojny został oskarżony o zdradę i znów uwięziony, ale do procesu nie doszło. 9 maja 1946 r. wyszedł na wolność.