Płaski przedmiot służący do wachlowania.
Na Dalekim Wschodzie funkcję w. spełniał wysuszony
liść, na Bliskim Wschodzie - pęk piór na
drzewcu.

Używany początkowo do chłodzenia się i odpędzania
owadów, stał się później atrybutem dostojeństwa.
W. składane wynaleziono w Japonii; były robione
z arkusza papieru, stanowiącego segment koła,
przytwierdzonego do lekkiego promienistego stelażu
z listewek bambusowych, kościanych, rogowych,
rzadziej metal.

W. z piór były używane w ant. Rzymie,
później w średniow. i renes. Europie, przetrwały
do dziś w papieskim ceremoniale. W. tego typu
rozpowszechniły się w Europie Zach. w XVII w. i gł.
ośrodkiem ich produkcji stał się Paryż. Najwykwintniejsze
w. wyrabiano z papieru welinowego, a pióra
stelaży ze szlachetnych gatunków drewna, z kości
słoniowej, masy perłowej i in. drogich materiałów.

W.
malowali nieraz najsłynniejsi malarze dworu franc.
Moda w. osiągnęła szczyt w XVIII w., wyrabiano je z
tafty i in. jedwabi, pergaminu malowanego w sceny
mitol., miłosne, sielankowe, pasterskie. Gesty w. stanowiły
umowny szyfr porozumiewania się damy z
partnerem.

W XIX w. moda na w. odżyła w strojach
balowych, nie były one jednak tak pięknie zdobione,
jak w okresie rokoka.

(od wachlować, z niem. Vachler 'przyrząd do wywoływania
sztucznego wiatru')