Od wielu wieków prowadzono proste badania dna morskiego. Początkowo żeglarze, niedaleko od brzegu, spuszczali na sznurku kawałek oło­wiu, by w ten sposób zbadać przybliżoną głębo­kość w danym miejscu.
Podobne metody stosowała załoga brytyjskiej korwety HMS Challenger, która prowadziła ba­dania przez trzy i pół roku, efektem których był raport liczący około 50 tomów.
Jedynie nazwę, nie metody działania, odzie­dziczył po swoim poprzedniku współczesny sta­tek badawczy Glomar Challenger, mający na swym koncie liczne odkrycia. Podczas rozpoczętego w 1968 r. szeroko zakrojonego program badania dna oceanicznego, Glomar Challenge przeprowadził wiercenia na wszystkich oceanach świata, pobierając wiele próbek skał do analizy. Badania te kontynuuje obecnie nowoczesny statek Glomar Explorer, mogący wiercić na o wiele większych głębokościach.
Współcześnie mapy dna oceanu sporządza się przy użyciu głębinowej echosondy, która mierzy głębokość wody w danym miejscu. Dzięki specjalnemu rodzajowi echosondy, wykorzystując niskie częstotliwości, można nawet penetrować powierzchniowe warstwy dna morskiego i bada ich skład mineralny. Innym urządzeniem wykorzystywanym do badań dna morskiego jest sonar który bada przekrój ukośny dna oceanu i sporządza obraz kolejnych warstw skalnych. Obserwację bezpośrednią często prowadzą bezzałogowe łodzie głębinowe, wyposażone w nowoczesne kamery telewizyjne.