Większość gatunków dużych ssaków żyjących w górach należy do rzędu parzystokopytnych Artiodactyla. Są wśród nich dzikie kozy, kozice i ko­ziorożce oraz gatunki spokrewnione ze znanym nam wielbłądem - lamy. Zwierzęta te są okryte grubą, kudłatą sierścią, zabezpieczającą je przed zimnem i na okres zimy mogą schodzić w niższe, bardziej zaciszne partie gór, gdzie nie panują tak surowe warunki pogodowe.
Dzikie kozy, takie jak europejski muflon i kozi­ca, potrafią zręcznie chodzić po skalistym, stro­mym podłożu. Swoje zdolności do wspinaczki kozica zawdzięcza specjalnej budowie nóg. Jej palce są szeroko rozstawione, a pod kopytami znaj­dują się poduszeczkowate zgrubienia, które zapo­biegają ślizganiu się po gładkim podłożu. Mniejszy palec, położony nieco wyżej od pozostałych, zapo­biega ześliźnięciu się w czasie schodzenia w dół. Północnoamerykański kozioł śnieżny, który także dobrze się wspina, zamieszkuje tereny Gór Skali­stych Alaski, Kanady i północnej części USA. Jest jednym z niewielu ssaków ubarwionych całkowi­cie na biało i należy do rodziny pustorożców. Jak, krewniak bydła domowego, zasiedla tereny Tybetu, sięgające do 6000 m nad poziomem morza. Jego dietę w dużym stopniu stanowią mchy i porosty. Beczkowaty kształt ciała jaka i krótkie odnóża spra­wiają, że powierzchnia ciała jest stosunkowo mała i stąd też nie traci on dużo ciepła. Sierść tego prze­żuwacza jest bardzo gęsta, długa i kudłata.
W Ameryce Południowej żyje wikunia Vicugna vicugna. Jest ona blisko spokrewniona z eurazjatyckimi wielbłądami i występuje na andyjskich pła­skowyżach, które na wysokości 4000-5500 metrów są porośnięte rzadką roślinnością. Wikunie posia­dają we krwi bardzo dużo erytrocytów, co jest wynikiem przebywania na dużych wysokościach, gdzie stężenie tlenu w powietrzu jest niskie. Są to zwierzęta żyjące w małych stadach (6-12 osobni­ków) złożonych głównie z samic, którym przewo­dzi stary samiec. Ten ssak, nazywany często wiel­błądem andyjskim, był obiektem polowań dla uzyskania cennych skór i wełny, które nieomal doprowadziły do wyginięcia gatunku.
W górach żyje też wiele małych ssaków, szcze­gólnie gryzoni. Większość z nich unika najsurow­szych warunków pogodowych, przesypiając zimę w kryjówkach pod skałami lub w norach. W przeciwieństwie do gryzoni z nizin, większość górskich przedstawicieli tej grupy ssaków prowadzi aktyw­ny tryb życia w ciągu dnia. Świstaki żyją w Kar­patach i Alpach na porośniętych trawą skalistych zboczach, ponad linią lasu. Preferują stoki o nachy­leniu południowym, gdzie zakładają kolonie. Każda rodzina zamieszkuje oddzielną norę, która ma dłu­gość do 3 m i kończy się komorą gniazdową, wy­ścieloną suchymi trawami. W zaniepokojeniu wydają ostre, alarmujące gwizdy, po usłyszeniu których wszystkie osobniki kryją się pod ziemią. Chociaż świstaki mają krępą sylwetkę, są wyjątko­wo zręczne podczas przemykania się w podziem­nych korytarzach i pomiędzy skałami.
Nornik śnieżny żyje wśród kamieni i traw. Jest aktywny przez cały rok w swoich korytarzach wy­kopanych płytko pod powierzchnią ziemi. W zi­mie ten system podziemnych chodników jest przy­kryty grubą warstwą śniegu, co zapewnia doskonałą izolację przed panującymi na powierzchni mroza­mi. Andy również mają swoją faunę górskich gry­zoni. Są nimi na przykład szynszyle - zwierzęta znane ze swego wyjątkowo miękkiego futerka i hodowane na wielu fermach całego świata. Mimo to ich dzika populacja jest poważnie zagrożona wyginięciem. Blisko z nimi spokrewnione są, poru­szające się skokami, wiskacze, które mają długie uszy i ogon. Szczekuszki są małymi ssakami, nale­żącymi do tego samego rzędu, co zające i króliki. Żyją one w górach Azji, mają krótkie ogony i za­okrąglone małżowiny uszne. Pod koniec lata robią one zapasy pokarmu na zimę. Zerwane świeże trawy i liście są suszone na słońcu i w postaci siana magazynowane w norze.
Irbis żyje w górach Azji i jest jednym z niewie­lu drapieżnych ssaków, których występowanie jest ograniczone tylko do najwyżej położonych obsza­rów. Kot ten ma grube, miękkie futro barwy jasno-popielatej lub kremowej, z ciemnymi oznaczenia­mi. Prowadzi nocny tryb życia, czatując na ofiary w rejonach gór położonych nawet na wysokości 5500 metrów.