(wym. sforca) Włoski ród arystokratyczny panujący w Mediolianie w 1450-1535 i w innych miastach wł. Pierwszym wybitnym członkiem rodziny był Muzio Attendolo 1369-1424, rolnik z Roman ii (wł. Romagna), który został słynnym kondotierem i przybrał nazwisko Sforza, wł., 'siła'.

Bona Sforza d'Aragona zob. Bona. Lodovico Sforza, 1452-1508, syn Francesca I, księcia Mediolanu, zwany Lodovico il Moro ('Maur') z powodu smagłej cery, jeden z najbogatszych i najpotężniejszych władców renesansowych Włoch, zręczny dyplomata i pozbawiony skrupułów intrygant Wraz z żoną, Beatrice d'Este, miał świetny dwór, popierał rolnictwo, rzemiosło i handel.

Wykształcony humanista, był mecenasem sztuki i wydawał ogromne sumy na rozwój malarstwa, architektury i nauki. Szczodrze łożył na budowę katedry mediolańskiej, kartuzji w Pawii (Certosa di Pavia), wzniósł zamek noszący imię Sforzów i wiele kościołów i pałaców. Jego głównym tytułem do chwały w oczach potomności była opieka, jaką otaczał Leonarda da Vinci i Bramantego.

W 1499 król fr. Ludwik XII, z którym się sprzymierzył, aby rozszerzyć swą władzę na sąsiednie miasta włoskie, wygnał go z Mediolanu i osadził w więzieniu we Francji, gdzie Lodovico zmarł; zob. też Dama (z gronostajem).