We wczesnym dzieciństwie cyzelowany jest stereotypchodu i nabywane są nowe umiejętności,takie jak: bieganie, podskakiwanie, skoki naodległość, bieg w podskokach. Te wzorce poruszaniasię wymagają postępów kontroli takrównowagi ciała, jak i rozwijanych sił w celuuzyskania funkcjonalnych rezultatów. Rozwójpotencjału możliwości zawartego w każdej z nowychumiejętności następuje jako wypadkowanabywanego doświadczenia, wzrostu ciała i dojrzewaniao.u.n. Umiejętności doskonalsze, precyzyjniejsze,bardziej praktyczne muszą być narazie poświęcone dla rozwoju niezbędnej kontroliruchowej. Dzieci poszukują sposobności doćwiczeń rozwijających się umiejętności w obrębie podstawowych sprawności motorycznych.Bieganie jest zwykle osiągane między 2. i 4.rokiem życia. Bieg różni się od chodu występowaniem„fazy lotu" lub ściślej — brakiemfazy podwójnego podporu, co oznacza, że w pewnymmomencie omawianego ruchu ciałow ogóle nie jest podparte, że zawisło w powietrzu.Do fazy lotu dochodzi dzięki zastosowaniuzarazem silnej i kontrolowanej propulsji w czasiefazy podporu w typowym wzorcu chodu.Jednakże pełna kontrola biegu jest osiągana niewcześniej, niż w 5.—6. roku życia. Pełna kontrolaoznacza: łatwość startu, zatrzymania sięi zmiany kierunku. Podskakiwanie początkowowystępuje jako umiejętność zeskoku z wysokości.Dziecko dwuipółletnie wykonuje sprawniezeskok z wysokości około 0,3 m. Ta umiejętnośćjest bardziej charakterystyczna dla wzorca ruchowegokroczenia w dół niż dla prawdziwegozeskoku jednocześnie obiema nogami. Z czasempojawia się umiejętność podskoku w celu sięgnięciapo jakiś przedmiot ku górze, a dopieropóźniej — skoku na odległość. W czasie dzieciństwazwiększa się wysokość i odległość skoku,zarazem zmienia się rodzaj ruchów tworzącychtę czynność, co zwiększa jej efektywność. Początkującyskoczek wykonuje płytki przysiadprzygotowawczy, podczas gdy doświadczonyskoczek wykonuje przysiad głęboki. U początkujących,bardzo młodych skoczków ramionaustawiają się w pozycji „wysokiej gardy", podczasgdy starsi i bardziej doświadczeni starająsię wytworzyć moment pędu, wyrzucając ramionaw górę ponad głowę. Skoczkowie młodzii niedoświadczeni utrzymują podczas skokutułów i głowę w zgięciu. Starsi odwrotnie — wykorzystująwyprost głowy i tułowia do zwiększeniaefektywności skoku.

Podskakiwanie wydaje się kontynuacją wcześniejnabytej umiejętności utrzymywania równowagipodczas stania na jednej nodze. Podskakiwanie— w rozumieniu funkcji — jestzdefiniowane jako uniesienie ciała ponad podłożez następowym lądowaniem przy wykorzystaniutylko jednej kończyny dolnej. Pojawia sięokoło 21/2 roku życia, lecz nie jest wykonywanesprawnie wcześniej niż około 6. roku życia.

Dopiero wtedy dziecko potrafi łączyć około 10podskoków w ciągłą serię. Następnie takie seriepodskoków dzieci włączają do gier lub krokówtanecznych. Bieg w podskokach jest złożonymwzorcem lokomocyjnym — krok i podskok najednej nodze, a następnie krok i podskok nadrugiej. Bieg w podskokach przez większośćdzieci nie jest osiągany przed ukończeniem 6.roku życia. Jak w większości umiejętności lokomocyjnych,praktyka jest tu ważnym czynnikiemwarunkującym osiągnięcie sprawności. Todlatego osoby starsze, które na ogół nie mająokazji do ćwiczeń sprawnościowych, często sąniezdolne do wykonania bardziej złożonychwzorców lokomocyjnych.