Niemiecki dowódca i strateg, w cza­sie I wojny światowej był szefem sztabu adm. Franza von Hippera, dowódcy floty krążowników linio­wych. Brał udział (na pokładzie krą­żownika liniowego Seycllitz) w bi­twie jutlandzkiej, przed końcem wojny dowodził krążownikiem Cóln. Od 1928 r. był szefem kierow­nictwa marynarki wojennej Reichs-wehry w randze admirała. W 1935 r. objął stanowisko naczelnego dowód­cy marynarki wojennej UJ Rzeszy (*Kricgsmarinc).

W 1939 r. mia­nowany wielkim admirałem. Uwa­żał, że należy budować duże okręty i 27 stycznia 1939 r. udało mu się przekonać Hitlera do wydania roz­kazu zapewniającego pierwszeń­stwo rozbudowie floty wojennej przed zbrojeniami lądowymi i lot­niczymi, co stało się podstawą „Planu Z".

Opracował strategiczne koncepcje działania floty, uznając, że siły nawodne mogą być równie skuteczne w niszczeniu żeglugi alianckiej, jak okręty podwodne. 30 stycznia 1943 r. podał się do dymisji wobec decyzji Hitlera (powziętej po bitwie koło Wyspy *Niedżwie-dziej 31 grudnia 1942 r., gdy pancer­nik Lutzów i ciężki krążownik *Ad­mirał Hipper nie poradziły sobie ze słabą eskortą konwoju „JW-51B") o wycofaniu ze służby nieprzydat­nych jego zdaniem największych okrętów Kriegsmarine. Objął wów­czas tytularne stanowisko admirała-inspektora marynarki.

W 1946 r. zo­stał skazany przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w *Norymber-dze na dożywotnie więzienie za zbrodnicze prowadzenie wojny na morzu; ułaskawiony, wyszedł na wolność w 1955 r.