Jedną z cech warunkujących przetrwanie organizmu jest pobieranie pokarmu. W tym celu zwierzęta wykształciły wiele przystosowań ułatwiających zdobywanie pożywienia i wspomagających je w walce z konkurencją, a jest ich tak wiele że nie sposób omówić wszystkie naraz. Zajmiemy się zatem drapieżnictwem. Jak wiadomo, drapieżnikiem jest organizm który poluje i odżywia się innymi organizmami (ofiary natomiast wykształciły cechy pozwalające im bronić się przed zostaniem upolowanym i zjedzonym, ale o tym później). Aby zmniejszyć konkurencję o pokarm polowania odbywają się w różnym czasie (nocą, dniem), w różnych rejonach (lasy, terany otwarte, zbiorniki wodne) i na różne gatunki zwierząt.
Drapieżniki możemy podzielić na aktywnie szukające swoich ofiar i na te które czekają na ofiary w ukryciu. Te pierwsze aby mogły dopaść swoje ofiary musiały wykształcić w sobie umiejętność szybkiego biegania np. lwy, gepardy (gepard kiedy atakuje, może rozwinąć prędkość 80 km/h. Z pewnością jest więc najszybszym zwierzęciem lądowym. Rekordy, jakie udało się zanotować, wynosiły 109 i 112 km/godzinę) lub lotu (jastrząb, sokół - rekordy szybkości bije sokół wędrowny, który potrafi z dużych wysokości spadać na ofiarę z szybkością ponad 320 km/godzinę). Aby zwiększyć swoje szanse na powodzenie wiele zwierząt poluje w grupach liczących od kilku do kilkudziesięciu osobników jak czynią to wilki czy jedyne stadne koty - lwy. Jednak aby przystąpić do polowania trzeba najpierw znaleźć swoje pożywienie a do tego służą drapieżnikom doskonale rozwinięte zmysły.
Duże oczy pomagają w odnajdywaniu zdobyczy a także ułatwiają widzenie o zmroku. Najlepiej rozwinięty wzrok posiadają ptaki drapieżne. Sępy potrafią dojrzeć mały kawałek padliny z wysokości kilku kilometrów, sokół wędrowny zaś widzi swoją ofiarę z odległości, przy której człowiek musi posłużyć się lornetką.
Dobry słuch ułatwia lokalizowanie ofiary i tak np. błotniaki latające nisko nad polem czy łąką potrafią zlokalizować niewidoczne gryzonie, szeleszczące przy poruszaniu się w trawie. Jednak zwierzętami które najlepiej rozwinęły ten zmysł są nietoperze. Echolokacja (na podobieństwo radaru) służy nietoperzom do orientacji w ciemności. Ultradźwięki emitowane przez nietoperze rozchodzą się koliście od jego głowy, a odbite wracają do uszu i informują o otoczeniu. Siła odbitych wibracji informuje zwierzę o odległości, natomiast różnica czasowa pomiędzy odbiorem odbić wskazuje kierunek ruchu ofiary.
Węch pozwala na wyczucie ofiary nawet z bardzo dużej odległości. Niedźwiedzie są w tym rekordzistami, ich węch jest kilka razy lepszy od psów i potrafią wyczuć pożywienie z odległości kilku kilometrów.
Nietypowe narządy zmysłów posiadają węże a najlepiej są one rozwinięte u grzechotników.