Stosunki panowania są w stanie zapewnić prawomocność za pomocą poszczególnych „publicznych scenariuszów” które zarazem uzasadniają i ukrywają rzeczywistość przymusu i zachęty stanowiąc fundament politycznego przywództwa. Publiczny scenariusz jest narracją lub opowieścią skonstruowaną w oparciu o pewien skrypt którego dostarcza szczególna forma dyskursu wspierająca relację władzy. Panowanie ulega tutaj wzmocnieniu o ile podwładni przyjmą tę narrację jako formę racjonalizacji swych własnych motywów dzialania.

Współistnienie kierowania z przymusem i zachęta uwidacznia się w „scenariuszach ukrytych” poprzez które podwładni prywatnie kwestionują lub rewidują to co pojawia się w scenariuszu publicznym. Tego rodzaju ukryte scenariusze tworzone są przez podwładnych na potrzeby widowni złożonej z przyjaciół i bliskich, których traktują jak sobie równych, albo tych, którzy nie są bezpośrednio uwikłani w relację władzy.