Płużyca (zob.) i socha (zob.) są wczesnośredniowiecznymi odmianami i udoskonaleniami radła (zob.), gł. przez dodanie odkładnicy (służącej do odwracania podciętej skiby).

Pług orał głębiej niż płużyca, całkowicie odwracał skibę i dokładał ją do sąsiedniej, dlatego już w XIII w. był w Polsce używany powszechniej niż radło i płużyca, sam zaś ustąpił W XVI-XVIII w. w znacznym stopniu miejsca pługowi koleśnemu, zaopatrzonemu W koła, a: bezkoleśnemu z kółkiem podporowym.

Pług bezkoleśny składa się z lemiesza, odkładnicy, czepig (zob.) i grządzieli (zob.), pług koleśny ponadto z przedpłużka i koleśnięy z kabłąkiem.

Nazwy pług, radło i płużyca, które pierw, oznaczały narzędzie do orania, następnie także to samo wraz ze sprzężąjem, tj. wołami a. końmi, później również obszar ziemi uprawionej nimi w określonym czasie: pług przede wszystkim w Wielko- i Małopolsce (połowę obszaru określanego jako pług nazywano tu radłem), a na Mazowszu - płużyca, a wreszcie także podatek płacony od każdego pługa uprawianego gruntu.