Ur. w Azowie, służbę wojsk, rozpoczął mając 13 lat. Odznaczył się w wojnach z Turcją pod dow. Suworowa, w 1797 popadł w niełaskę i z rozkazu cara Pawła I osadzony został w twierdzy Pietropawłowskiej.

W I 1801 uwolniony, mianowany atamanem wojska dońskiego i wyznaczony na dow. przygotowywanej wyprawy do Indii. Po śmierci Pawła I wyprawa została jednak odwołana w III 1801. Na czele kozaków brał udział w kampanii 1806-1807, 1809 walczył znowu z Turkami, zdobył wtedy fortecę Babad, za co został wyniesiony do stopnia gen. jazdy.

W kampanii 1812 dowodził strażą tylną 2 Armii Zachodniej Bagrationa, mając pod sobą 20 pułków kozackich, 2 pułki strz. i 2 baterie konne. To z tymi wojskami ucierali się Polacy pod Mirem i Romanowem. Pod Moźajskiem próbował atakować tyły wojsk franc. Odegrał też istotną rolę podczas pościgu za Napoleonem wycofującym się z Moskwy, kiedy to zagarnął mnóstwo jeńców i kilkadziesiąt dział.

Uczestniczył w kampaniach 1813-1814, bił się pod Lipskiem, a w IV 1814 jego kozacy biwakowali na paryskich Polach Elizejskich. Zm. w swej posiadłości Słoboda Jełamczycka nad Donem. Pochowany w Nowoczerkasku, gdzie w 1853 wzniesiono mu pomnik.