piłka dźwiękowa; służąca niewido­mym do zabaw i gier oraz ćwiczeń usprawniających i orientujących w przestrzeni. P. d. są dwojakiego ro­dzaju: 1) zasilane bateryjką umiesz­czoną wewnątrz, 2) wypełnione dzwo­neczkami lub kuleczkami metalowymi. Pierwsze, wykonane z porowatej ma­sy gąbczastej, są lekkie i odbijając się od podłoża wydają stałe tony pulsu­jące, co ułatwia ich znalezienie, gdy są w ruchu. Mają zazwyczaj wielkość taką, która pozwala na posługiwanie się nimi jednorącz, co umożliwia się­ganie, podnoszenie, podrzuty, rzuty do celu itp., wpływając na poprawę manualności. Zastosowanie — głów­nie w ćwiczeniach z dziećmi i mło­dzieżą szkolną. P. d. z dzwoneczka­mi, wykonane z twardego tworzywa gumowego, mają na powierzchni kil­ka otworów, przez które wydobywa się odgłos dzwoneczków ułatwiający śledzenie ruchu piłki. Zastosowanie głównie w grach zespołowych: |t pił­ka toczona o wadze 2 kg wielkości piłki lekarskiej, piłka toczona 600 — 650 g. Możliwość wykorzystania obu piłek także z młodzieżą w zabawach ruchowych, ćwiczeniach orientacji przestrzennej itp. Piłka do |f tenisa stołowego niewidomych, o znormali­zowanej średnicy w granicach 37,2 — 38,2 mm, z plastyku, zawiera wew­nątrz 3 metalowe kuleczki, co zwięk­sza nieco jej masę w stosunku do normalnej piłeczki. W czasie tocze­nia się kuleczki ocierające się o wnęt­rze wydają odłosy, pozwalające zawodnikom śledzić ruch piłeczki.