Do dziś różnorakie silniki parowe wytwarzają znaczną część zużywanej przez nas energii. Nawet najbardziej zaawansowane technologicznie reaktory jądrowe są zaledwie źródłami ciepła przemieniającymi wodę w parę, która porusza turbiny napędzające generatory prądu. Pierwsza maszyna parowa została skonstru­owana w I wieku n. e. przez greckiego uczonego Herona z Aleksandrii. Była to wydrążona kula zawieszona na dwóch rurkach doprowadzających doń parę z niewielkiego ko­ciołka. Para wypełniała kulę i uchodziła zeń przez dwie inne, odpowiednio wygięte otwarte rurki wyprowadzone przeciwległych stron kuli. Stru­mienie wylatującej pary powodowały, że kula obracała się z dużą prędkością. Chociaż interesu­jąca, ta pierwsza turbina parowa nie znalazła żad­nego praktycznego zastosowania.
W roku 1698 Anglik, Thomas Savery, zbudo­wał urządzenie, w którym para była schładzana w zamkniętym zbiorniku aż do kondensacji, czyli skroplenia. Ponieważ ciecz zajmuje wielokrotnie mniejszą objętość niż powstały z niej gaz, to pod­czas tego procesu wytwarzało się znaczne pod­ciśnienie, wykorzystywane do zasysania wody z kopalni.