Centralna wyspa (pow. 1200 krrr) archipelagu Riukiu, położona w od­ległości 550 km od głównych wysp Japonii, od 1 kwietnia 1945 r. była miejscem największej amerykań­skiej operacji inwazyjnej na Pacyfi­ku. Jej zdobycie dawało Ameryka­nom ważną bazę dla wojsk, które miały dokonać inwazji na główne wyspy Japonii.

Desant wojsk alianckich na Okina­wie poprzedziło silne bombardowa­nie z morza i powietrza; na wyspę spadło ok. 3 tys. t bomb, 44 825 po­cisków kalibru powyżej 120 mm, 32 tys. rakiet i 22 500 pocisków moździerzowych. 1 kwietnia na wy­brzeżu zachodnim wylądowało 60 tys. żołnierzy amerykańskich 1 i 6 dywizji marines z III korpusu amfibijnego (Marinę Amphibious Corps) dowodzonego przez gen. Roya Geigera oraz z 7 i 96 dywizji piechoty XXIV korpusu gen. Johna Hodge'a. Na brzegu nie napotkali większego oporu i do końca dnia utworzyli przyczółek o 14 km sze­rokości i 4,5 km głębokości (4 kwietnia rozbudowano go do 24 km szerokości i 16 km głęboko­ści). Następnego dnia Amerykanie doszli do wschodniego krańca wy­spy i opanowali lotniska Kadena oraz Yontan. 4 kwietnia III korpus rozpoczął natarcie na północ, a XXIV koipus wyruszył na połu­dnie i wkrótce natknął się na dosko­nale zamaskowane, umocnione punkty oporu głównych sił 32 ar­mii.

Ich opór hamował postępy amerykańskiego korpusu, który w ciągu trzech tygodni wdarł się za­ledwie na głębokość 3,5 km. Pół­nocną część wyspy 6 dywizja pie­choty morskiej opanowała do 21 kwietnia; straty wojsk amery­kańskich w tej fazie bitwy wyniosły 218 zabitych i 902 rannych; wojska japońskie straciły ok. 2 tys. żołnierzy rannych i zabitych. Już 6 kwietnia adm. Soemu Toyoda wydał rozkaz rozpoczęcia operacji „Ten-Go" - zmasowanych uderzeń samolotów *kamikaze na flotę in­wazyjną. W czasie pierwszego nalo­tu 355 samolotów kamikaze zatopi­ło 2 niszczyciele i 2 statki amunicyj­ne oraz uszkodziło 12 niszczycieli i 10 transportowców. Do 22 czerw­ca lotnicy-samobójcy przeprowadzi­li ok. 1900 ataków, zadając woj­skom inwazyjnym znaczne straty. 6 kwietnia do wybrzeży Okinawy skierował się pancernik *Yamato, krążownik i 8 niszczycieli pod do­wództwem wiceadm. Seiichi Ito. Przeciwko temu zespołowi, pozba­wionemu osłony powietrznej, 7 kwietnia wystartowało z lotni­skowców 386 samolotów, które za­topiły pancernik, krążownik i 4 ni­szczyciele w czasie dwugodzinnego nalotu.

Na południu Okinawy 3 maja Ja­pończycy przeszli do kontrataku, ale nie osiągnęli większych sukce­sów i po dwóch dniach wyparto ich na pozycje wyjściowe. Dowództwo amerykańskie skierowało wojska III korpusu na pomoc XXIV korpu­sowi i 11 maja wznowiło ofensywę wzdłuż wschodniego i zachodniego wybrzeża wyspy. 21 maja Amery­kanie opanowali kluczową pozycję - wzgórze zwane „Głową cukru", a 31 maja stolicę wyspy - Naha.

Walki z regularnymi oddziałami ja­pońskimi trwały do 21 czerwca, gdy gen. Ushijima wobec niemożli­wości kontynuowania zorganizo­wanego oporu wydał rozkaz podję­cia działań partyzanckich (trwały do września 1945 r.) i dzień później popełnił samobójstwo.

Amerykanie stracili ogółem 12 500 żołnierzy zabitych, 36 500 rannych, 763 samoloty, 36 statków i okrętów wo­jennych oraz 368 jednostek uszko­dzonych (w tym 36 zatopionych i 164 uszkodzone przez kamikaze oraz 39 zatopionych przez tajfun).

Japończycy stracili 110 071 żołnie­rzy zabitych (w tym robotników koreańskich), 7401 rannych i 7400 wziętych do niewoli, 7830 samolo­tów (w tym 1835 samolotów kami­kaze); śmierć poniosło ok. 42 tys. cywilnych mieszkańców Okinawy, z których większość popełniła sa­mobójstwo lub została zabita przez żołnierzy japońskich.