Ostatnim praktycznie aktem współpracy międzyalianckiej były podpisane 10 n 1947 r. w Paryżu traktaty pokojowe z Włochami, Finlandią, Węgrami, Rumunią, Bułgarią.

Kraje te musiały zapłacić reparacje, zredukować swe siły zbrojne i wprowadzić ograniczenia zbrojeniowe, zobowiązać się do dokonania posunięć demokratycznych i ukarania zbrodniarzy wojennych. Włochy utraciły swe posiadłości w Afryce (Libię i Erytreę) utrzymując Somali Włoskie jako terytorium powiernicze do 1969 r. Uznały niepodległość Etiopii i Albanii, zwróciły Jugosławii Istne, część Krainy Julijskiej, Rijekę i Zadar, Grecji - Dodekanez, niewielkie obszary alpejskie przekazały Francji.

Triest został wolnym miastem pod opieką Rady Bezpieczeństwa. Regulacja ta utrzymała trwałe zad­rażnienia włosko-jugosłowiańskie. Finlandia zrzekła się terytoriów utraconych w wyniku wojny 1939-40, a także rejonu Petsamo nad Morzem Barentsa na rzecz ZSRR i zmuszona do zgody na utworzenie bazy radzieckiej w Porkkala-Udd pod Helsinkami.

Bułgaria powróciła do granic źli 1941 r. Rumunia odzyskała część Siedmiogrodu oddaną Węgrom w 1940 roku, ale zmuszona była do zaakcepto­wania cesji Mołdawii, Besarabii i Pn. Bukowiny, dokonanej na rzecz ZSRR w 1940 r. i dokonanego w tym samym roku przekazania Pd. Dobrudży Bułgarom.

Przywrócono granice Węgier źli 1938 r., za wyjątkiem nieznacznych korekt granicy węgiersko-czechosłowackiej na korzyść Słowaków.