Wkrótce po śmierci Ugadeja Mongołowie rozpoczęli, po opanowaniu Iranu, ekspansję na muzułmański Bliski Wschód. W 1243r. wódz mongolski Baczu - nojon zadał druzgocącą klęskę sułtanowi ikonijskiemu Gijas - ad Dinowi Kejchuserowi II pod Sebastią. Opanował tereny po rzekę Halys i zmusił do uznania zwierzchnictwa mongolskiego Ikonium, Gruzję i cycylijskie królestwo armeńskie. Podboje te kontynuował brat wielkiego M-ngke - Hulagu, który zniszczył w 1258r. Bagdad, kładąc kres państwu Abbasydów. Podjął ofensywę w kierunku Egiptu, dochodząc do Syrii (1260), gdzie jednak doznał porażki z rąk egipskiego sułtana Bajbarsa. Kampania syryjska została zatrzymana z powodu śmierci Hulagu i walk o tron w Karakorum.

W Europie Zachodniej wieści o klęskach Turków w walkach z Mongołami zrodziły plan sprzymierzenia się z Tatarami w celu pokonania Seldżuków i odzyskania Jerozolimy dla chrześcijan. Papież Innocenty IV wysłał w 1245r. kilka poselstw do wielkiego chana. Nie spełniły one swych celów politycznych, ale przyniosły obszerne relacje o kraju Tatarów. Gujuk zażądał od papieża i króla francuskiego Ludwika IX osobistego stawienia się w Karakorum i przedstawienia swych próśb. Do współpracy politycznej nie doszło, również dlatego, że wielki chan miał mały wpływ na politykę zachodnią poszczególnych ord Czyngis- chana, które w owym czasie były już niemal niezależnymi mocarstwami.

Ostatnim z wielkich zdobywców mongolskich był Kubilaj. Skoncentrował on swą działalność na Chinach, w których ciągle rządziła dynastia Sung. Państwo to zostało ostatecznie podbite w 1279r., a granice imperium mongolskiego sięgały do Birmy i Wietnamu. Niepowodzeniem skończyły się wyprawy na Japonię i Jawę (1293 -93).