M. rylcowo-gnykowy (ra. stylohyoideus) jest mięśniem cienkim, wrzecionowatym, rozpiętym skośnie między podstawą czaszki a kością gnykową.

Rozpoczyna się on na wyrostku rylcowa tym kości skroniowej, biegnie do przodu oraz ku dołowi i przyczepia się na trzonie lub rogach większych kości gnykowej; w pobliżu przyczepu końcowego obejmuje on ścięgno pośrednie m. dwubrzuścowego dwiema odnogami, z których odnoga boczna jest silniejsza od przyśrodkowej.

Mięsień ten pociąga kość gnykową ku górze i ku tyłowi.

Topografia m. ry leowo-gnykowego jest ta sama, co brzuśca tylnego m. dwubrzuścowego, któremu towarzyszy on wzdłuż całego prawie swego przebiegu. W stosunku do obu pozostałych mięśni rozpoczynających się prócz niego na wyrostku rylcowatym jest on położony poniżej m. rylcowo-językowego i nad m. rylcowo-gardłowym.

Unaczynienie i unerwienie jest takie samo jak brzuśca tylnego poprzedniego mięśnia; gałązka n. twarzowego, przeznaczona dla obu mięśni, dzieli się na dwie, z których jedna zaopatruje m. rylcowo-gnykowy. Jeżeli oba mięśnie łączą się, co wskazuje na ich pierwotne stosunki rozwojowe, to mogą one być unerwione jedną wspólną gałązką.

M. rylcowo-gnykowy może w ogóle nie występować, lub też wystąpić tylko pozornie. W tym ostatnim przypadku zlewa się on z brzuścem tylnym m. dwubrzuścowego; czasem może nie obejmować m. dwubrzuścowego, może być podwójny lub nawet potrójny, może wysyłać dodatkowe wiązki łączące go z sąsiednimi mięśniami.