Łac., 'krawędź, skraj'; w wierzeniach chrześc. - otchłań, skraj, przedsionek piekła, mieszczący dusze zmarłych, którym na ziemi dobro i zło było równie obojętne, zwł. zaś te, którym droga do Nieba jest zamknięta bez ich winy, jak dusze zmarłych nie chrzczonych dzieci a. ludzi szlachetnych i sprawiedliwych, poetów i filozofów staroż., którzy żyli przed narodzeniem Chrystusa; por. Al Araf.

Limbus fatuorum łac., 'raj głupców'. Wg śrdw. scholastyków głupcy, jako nieodpowiedzialni za swe uczynki, nie mogą być karani w czyśćcu ani dostać się do Nieba, przebywają przeto w specjalnym „raju głupców"; por. też Raj (głupców).

Limbus Księżyca legendarna kraina księżycowa, gdzie przechowuje się wszystko, co zmarnowano na Ziemi: stracony czas, roztrwonione bogactwa, nie dotrzymane przyrzeczenia, nie wysłuchane modlitwy, daremne łzy, bezowocne próby, nie spełnione marzenia, płonne nadzieje, próżne chęci; w Orlandzie szalonym Ariosta Astolf przekonuje się w czasie swej księżycowej podróży, że łapówki wiszą tam na złotych i srebrnych haczykacfi, łaski książąt przechowywane są w miechach, nieproduktywne talenty trzyma się w urnach opatrzonych imionami itd.

Limbus patrum łac., 'raj ojców', wg wierzeń chrześc. przedpiekle, w którym przebywały dusze patriarchów i proroków przed Odkupieniem, a które Chrystus, „wstąpiwszy do piekieł", zabrał do Nieba. Wg innych wersji dostaną się do Nieba dopiero w dniu sądu ostatecznego.

Limbus puerorum łac., 'raj dzieci', dla dzieci nie chrzczonych a. nie odpowiedzialnych jeszcze za swoje postępki przed śmiercią.