Japońskie oddziały wojskowe utwo­rzone w 1907 r. dla ochrony południowo mandżurskiej linii kolejo­wej.

W 1919 r. otrzymały status samodzielnej armii, czemu towa­rzyszyła opinia elitarności ściąga­jąca w szeregi Armii Kwantuńskiej najzdolniejszych oficerów (m.in. późniejszy premier Japonii Hideki *Tojo w roku 1935 był szefem żan­darmerii, a w 1937 szefem sztabu armii). Działania Armii Kwantuń­skiej miały istotny wpływ na rozwój sytuacji w Mandżurii; zorganizo­wany przez dowództwo tej armii akt sabotażu na południowoman-dżurskiej linii kolejowej stał się pretekstem do ściągnięcia posiłków z Korei (bez zgody rządu japońskie­go) i podboju trzech prowincji Mandżurii, na których terenie utworzono marionetkowe państwo Mandżukuo. Siła Armii Kwantuń­skiej wzrosła do 5 dywizji w 1937 r. i w tym roku jej oddziały skierowa­no do walk w północnych Chinach.

W 1945 r. na terenie Mandżurii i Korei stacjonowało już 443 308 żołnierzy (31 dywizji piechoty, 9 brygad piechoty, 1 brygada spe­cjalna i 2 brygady pancerne), ale w większości słabo wyszkolo­nych i niedostatecznie uzbrojonych.

W sierpniu 1945 r. została pobita przez wojska radzieckie dysponu­jące zdecydowaną przewagą liczeb­ną oraz pod względem wyposażenia i ostatecznie złożyła broń.