Po I wojnie światowej niemiecką marynarkę wojenną zwycięzcy ograniczyli do niewielkich sił, nie­zdolnych do stworzenia zagrożenia dla ówczesnych potęg morskich: Wielkiej Brytanii i Francji. Traktat wersalski zezwolił Niemcom na po­siadanie 6 pancerników, 6 lekkich krążowników, 12 kontrtorpedow-ców (niszczycieli) i 12 torpedow­ców, zabronił dysponowania okrę­tami podwodnymi i lotnictwem morskim, ograniczył liczebność personelu marynarki do 15 tys. lu­dzi, ustalił, że wymiana okrętów może nastąpić po 15-20 latach od chwili ich zwodowania i narzucił limity wyporności nowych okrętów (np. pancerniki - 10 000 t, krążow­niki - 6000 t). W latach dwudzie­stych Reichsmarine (powstała for­malnie 31 grudnia 1920 r. po skasowaniu nazwy Tymczasowa Reichsmarine), pozostając oficjalnie w zgodzie z ograniczeniami trakta­towymi, zaczęła modernizować swoje siły oraz podjęła działania organizacyjne zmierzające do stwo­rzenia floty podwodnej (m.in. utwo­rzenie biura konstrukcyjnego okrę­tów podwodnych w Hadze) i lot­nictwa morskiego oraz szkolenia kadry dla rodzajów broni zakaza­nych traktatem.

Szybka rozbudowa marynarki wojennej, która 12 maja 1935 r. uzyskała nazwę Kriegs-marine, nastąpiła po wypowiedzeniu przez Niemcy traktatu wersal­skiego w marcu 1935 r. Dowódcą Kriegsmarine został admirał Erich *Raeder. Próbą ograniczenia rozwo­ju Kriegsmarine i poddania jej mię­dzynarodowej kontroli był układ morski zawarty między Niemcami i Wielką Brytanią 18 czerwca 1935 r. Określał limit tonażu nie­mieckich okrętów na 35% tona­żu okrętów floty brytyjskiej, tj. ok. 420 000 t; gwarantował więc zdecydowaną przewagę *Royal Navy, ale jednoczenie pozwalał na szybką rozbudowę floty niemiec­kiej, której łączny tonaż wynosił w chwili podpisania umowy 75 000 t. W końcu 1938 r. dowódz­two Kriegsmarine opracowało kon­cepcję działań morskich przeciwko Wielkiej Brytanii. Zakładała ona stworzenie floty zdolnej zniszczyć żeglugę i unicestwić marynarkę wo­jenną tego państwa.

Na „Plan Z" przewidujący wybudowanie w ciągu 10 lat (później skrócono termin do 6 lat) 6 pancerników o wyporności po 55 000 t każdy, 3 krążowników liniowych po 30 000 t, 12 małych pancerników po 20 000 t, 2 lotni­skowców po 20 000 t, 2 lotniskow­ców po 12 0001, 16 lekkich krążow­ników po 8000 t, 22 krążowników zwiadowczych po 5000 t, 46 ni­szczycieli, 66 torpedowców, 203 okrętów podwodnych oraz wiele małych jednostek. Po wykonaniu te­go planu Kriegsmarine miałaby 800 okrętów i liczyłaby 201 tys. ludzi. W chwili wybuchu II wojny świato­wej, którą rozpoczął niemiecki pancernik *Schleswig-Holstein ostrza­łem polskiej składnicy tranzytowej na *Westerplatte, Kriegsmarine miała: 2 pancerniki (*Scharnhorst i *Gneisenau), 3 pancerniki kie­szonkowe (*Deutschland, *Admirał Scheer, * Admirał GrafSpee), 2 sta­re pancerniki (Schleswig-Holstein, Schlesien), 1 ciężki krążownik (*Admirał Hipper), 6 lekkich krą­żowników, 3 okręty artyleryjskie i awizo, 33 niszczyciele i nowe tor­pedowce, 10 eskortowców, 57 okrę­tów podwodnych, 17 ścigaczy, 10 trałowców i 38 kutrów trałowych. W pierwszych miesiącach wojny okręty podwodne Kriegsmarine od­niosły kilka spektakularnych zwy­cięstw: U-29 zatopił brytyjski lotni­skowiec *Courageous, a U-47 stor­pedował w bazie Scapa Flow lotniskowiec *Royal Oak. Jednakże działania okrętów liniowych zakoń­czyły się miernymi rezultatami, gdyż do końca roku zatopiły zale­dwie 11 statków o pojemności ok. 57 000 BRT. Dotkliwą stratą było samozatopienie pancernika Admirał Graf Spee, osaczonego przez trzy krążowniki u ujścia La Platy.

W 1940 r. szczególny sukces, jakim była inwazja na *Norwegię, Kriegsmarine okupiła ciężkimi stra­tami: zostały zatopione 1 krążownik ciężki, 2 krążowniki lekkie, 1 okręt artyleryjski, 10 niszczycieli, 4 okrę­ty podwodne i 10 mniejszych jed­nostek. Wiele okrętów, w tym dwa pancerniki i dwa ciężkie krążowni­ki, odniosło uszkodzenia eliminują­ce je na dłuższy czas ze służby. Zajęcie Norwegii, a później Francji dało Kriegsmarine dogodne bazy wypadowe do operacji przeciwko żegludze Sprzymierzonych na Atlantyku, co szczególnie skutecz­nie wykorzystały okręty podwodne, które odniosły największe sukcesy (bitwa o *Atlantyk). Operowanie okrętów nawodnych na szlakach oceanicznych przynosiło znacznie mniejsze efekty; w 1941 r. zatopiły 40 statków o łącznej pojemności 83 900 BRT, a w tym samym okresie *U-booty zniszczyły 432 statki o łącznym tonażu ok. 2171 tys. BRT.

Jednakże obecność najwięk­szych okrętów Kriegsmarine wiąza­ła główne siły Royal Navy, zmusza­jąc ją do stałej gotowości. Ze względu na zagrożenie, jakim dla największych niemieckich okrętów nawodnych bazujących w portach francuskich było lotnictwo alianc­kie, zapadła decyzja o przebazowa-niu ich do fiordów norweskich leżą­cych poza zasięgiem bombowców angielskich (*„Cerberus"). Nowe miejsce postoju dawało możliwość atakowania konwojów z dostawa­mi sprzętu wojennego dla Związku Radzieckiego i wzmacniało obronę Norwegii, w ocenie Hitlera zagro­żonej inwazją aliancką. Niepowo­dzenia w zwalczaniu alianckich arktycznych konwojów, a zwła­szcza mierne wyniki osiągnięte w bitwie koło Wyspy *Niedźwie-dziej 30 grudnia 1942 r., skłoniły Hitlera do podjęcia decyzji (której ostatecznie nie zrealizował) o wy­cofaniu ze służby pancerników oraz krążowników i użyciu ich dział do obrony brzegów Norwegii.

Nowy (od 30 stycznia 1943 r.) dowódca Kriegsmarine wielki admirał Karl *Dónitz (zastąpił wielkiego admi­rała Ericha Raedera) uważał, że de­cydującą rolę odegrają okręty podwodne i działał szczególnie energicznie na rzecz rozbudo­wy floty podwodnej. W efekcie w 1943 r. Kriegsmarine otrzymała 288 okrętów podwodnych, 5 ni­szczycieli, 5 torpedowców i kilka­dziesiąt mniejszych jednostek (w tym 15 torpedowców włoskich przejętych na Morzu Śródziem­nym).

W połowie 1943 r. adm. Donitz podjął decyzję o wycofaniu U-bootów z Atlantyku ze względu na wysokie straty, jakie ponosiły w walce z silnie strzeżonymi kon­wojami, samolotami wyposażonymi w radary i zespołami uderzenio­wymi; próba powrotu na ocean i podjęcia walki z żeglugą aliancką zakończyła się niepowodzeniem. Możliwości działania okrętów Kriegsmarine w 1944 r., wobec zdecydowanej przewagi lotnictwa i marynarki wojennej aliantów, zostały znacznie ograniczone.

W czerwcu tego roku marynarka niemiecka nie miała wystarczają­cych sił, aby zapobiec inwazji wo­jsk alianckich na *Normandię. Trudna sytuacja gospodarcza Nie­miec, nękanych nalotami i skupia­jących swój wysiłek na produkcji dla wojsk lądowych i lotniczych, sprawiła, że do końca 1944 r. stocz­nie dostarczyły 2 niszczyciele, 115 okrętów podwodnych, 24 trałowce i kilkadziesiąt mniejszych jedno­stek. W 1945 r. Kriegsmarine nie mogła już odegrać większej roli w zmaganiach na morzach.

W cza­sie wojny Niemcy stracili 4 okręty liniowe, 5 pancerników i ciężkich krążowników, 4 krążowniki lekkie, 2 stare okręty liniowe, 27 niszczy­cieli, 68 torpedowców, 27 eskor­towców, 106 trałowców, 701 okrę­tów podwodnych, 9 krążowników pomocniczych, 35 stawiaczy min i kilkaset mniejszych jednostek.