Wydaje się, iż ?rewolucja proletariacka? i jej następstwa są jednym z kluczowych zagadnień historii XX wieku. To prawda, a co więcej, jest to moim zdaniem jeden z ciekawszych tematów dla współczesnych historyków, ponieważ wciąż istnieje w tej kwestii wiele sprzeczności, niedomówień i mitów. Natura władzy bolszewickiej nie jest możliwa do opisania w tak krótkim wystąpieniu, aczkolwiek postaram się przybliżyć, choć część najważniejszych i najciekawszych motywów jej działania, celów priorytetowych i skutków ich realizacji. Swoją pracę opieram na dość szerokiej i różnorodnej bibliografii, aczkolwiek zdaje sobie sprawę, iż daleko poza moją mocą leży wyczerpanie tematu i rozwianie wszelkich wątpliwości. Stąd też analiza najczęściej oparta będzie na już przeprowadzonych pracach naukowych i poparta ich autorytetem. Na tej podstawie postaram się przybliżyć historię, cele i rezultaty pierwszych lat władzy komunistów w Rosji.

Gdy mowa o komunizmie wyobrażamy sobie najczęściej Związek Radziecki, państwo totalitarne, upadek gospodarczy i kulturowy kraju. W rzeczywistości komunizm jest jedynie ideologią, na gruncie której wyrosła doktryna bolszewicka. Już podstawowe założenia Karola Marksa są sprzeczne z postulatami realizowanymi przez bolszewików. Marks zakładał, że rewolucja wybuchnie samoistnie na fali niezadowolenia klasy robotniczej. Rewolucja będzie tym silniejsza, czym większe niezadowolenie i ilość siły robotniczej. Stąd prosty wniosek, że wybuchnie w kraju najbardziej uprzemysłowionym. Ponadto bazować miała na wzroście świadomość klasy robotniczej. Rewolucję poprzedzać miało tworzenie zakładowych rad, strajki, a na końcu zaprzestanie produkcji i otwarta walka z posiadaczami kapitału ? burżuazją. Lenin, wydawać by się mogło wierny student koncepcji marksistowskiej, lansował rewolucje w swojej ojczyźnie ? Rosji, jednym z najbardziej zacofanych ówcześnie krajów europejskich. Ponadto nie przejmował się słabością proletariatu w Rosji, ponieważ we wstępnej fazie nie był mu on do niczego potrzebny. Lenin jako przywódca bolszewickiej frakcji SDPRR, a niedługo po schizmie przywódca własnej partii, dążył do wykreowania rewolucji, której proletariat miał być jedynie zapleczem politycznym, a kluczową rolę w czasie przewrotu mieli odegrać ?zawodowi rewolucjoniści?.[1] Dlatego też nalegał, aby członkowie partii, choć rekrutujący się z proletariatu, z czasem porzucali prace w macierzystych zakładach i całą energię poświęcali dla pracy w partii.

Pojawia się oczywiste pytanie, skąd w takim razie partia posiadała środki dla finansowania zastępów ?zawodowych rewolucjonistów?. Po pierwsze, choć nie najważniejsze - były to datki, wkład własny członków i dotacje zagraniczne zaangażowanych komunistów. Innym znanym źródłem pozyskiwania funduszy były napady na banki, urzędy i sklepy - wszystko usankcjonowane ideologicznie[2] . W procederze tym przodował tow.