Spotyka się różne kategoryzacje metod prowadzenia terapii zaburzeń artykulacji. Metody te dzieli się następująco:

1. ze względu na udział pacjenta w postępowaniu logopedycznym - na metody pasywne i aktywne, przy czym:

a)    istoty metod pasywnych jest stosowanie narzędzi logopedycznych, za pomocą których powodujemy właściwe ułożenie narządów mowy (Rodak 1994, 29);

b)    metody aktywne zakładają aktywne uczestnictwo dziecka w terapii, jego własną pracę w tworzeniu nowego dźwięku;

2. ze względu na sposób wywoływania lub korygowania dźwięku - na metody mechaniczne, fonetyczne, fonetyczno-mechanicznc i lingwistyczne, przy czym:

a) o metodach mechanicznych mówimy wówczas, gdy głoska powstaje w wyniku mechanicznego ułożenia narządów artykulacyjnych za pomocą ręki, sond, szpatuick i innych instrumentów logopedycznych (np. głoskę / uzyskuje się poprzez lekkie przyciśnięcie palcem środka dolnej wargi do zębów górnych w trakcie wydechu);

b)    w metodach mechaniczno-fonetycznych wyjściowy dźwięk pomocniczy jesl przekształcany w dźwięk docelowy przy pewnej ingerencji mechanicznej (np. w celu uzyskania głoski b zaciska się skrzydełka nosa w trakcie wymawiania głoski m);

c)    metody czysto fonetyczne polegają jedynie na przekształceniach fonetycznych (np. przedłużanie głoski dź pozwala na uzyskanie głoski i);

d)    metody lingwistyczne opierają się na wyszukiwaniu lakich słów z zasobu leksykalnego dziecka, w których deformowany dźwięk wymawiany jesl prawidłowo. Są lo metody uwzględniające .sąsiedztwo fonetyczne korygowanych głosek.