Podczas długich misji kosmicznych astronauci muszą regularnie ćwiczyć, aby zapobiec stopnio­wemu zanikowi mięśni i kości. Ich dieta musi być starannie skomponowana. Pionierzy lotów kos­micznych skarżyli się często na niską jakość poży­wienia, które otrzymywali. Większość miała formę pasty wyciskanej z tuby. Było one bardzo odżywcze, lecz pozbawione smaku. Dziś jedzenie na stat­ku kosmicznym jest mniej więcej takie samo, jak to serwowane na pokładzie samolotu. Część pro­duktów jest jednakże odwodniona, by zmniejszyć masę i wydłużyć okres przechowywania. Przygoto­wanie takich produktów do spożycia polega na dodaniu do nich wody. Do diety astronautów dołą­czone są również świeże mięso (indyk i wołowi­na) oraz owoce. Astronauci piją soki owocowe, lemoniadę i mleczko kokosowe.
Specjalnie skonstruowane ubikacje działają na zasadzie odkurzacza odbierającego odchody. Mocz jest zbierany w naczyniu zaopatrzonym w długi wąż. Mycie rąk odbywa się w specjalnej umywal­ce, przez którą przepływa strumień wody. Do my­cia reszty ciała wykorzystywany jest specjalny wilgotny kombinezon. Kropelki wody, które się zeń wydostają, są zbierane odkurzaczem, w innym wy­padku unosząc się w kabinie, mogłyby spowodo­wać zwarcia sieci elektrycznej.
Gdy nadchodzi pora snu, astronauci zamykają się w śpiworach przymocowanych do ścian statku. Sen w stanie nieważkości jest podobno tak relak­sujący, że po powrocie na Ziemię astronauci odczu­wają niewygodę nawet w najwygodniejszym łóżku. Na pokładzie każdego załogowego statku kosmicz­nego działają systemy klimatyzacyjne zapewnia­jące odpowiednią temperaturę, ciśnienie, skład oraz wilgotność powietrza.