Jednym ze sposobów radzenia sobie przy poża­rach urządzeń wiertniczych jest zdmuchnięcie płomienia ładunkiem nitrogliceryny umieszczo­nym nad głowicą odwiertu, przy wcześniejszym polewaniu wierzchołka szybu wodą. Po detonacji nitrogliceryny wybuch zdmuchuje, gaz i tlen z od­wiertu nie dając płomieniom zasilania. Te meto­dy nie są jednakże skuteczne przy zwalczaniu po­żarów na platformach wiertniczych w morzu. Po­żary opanowane są tam przez podawanie potęż­nych strumieni wody morskiej pompowanych ze specjalnych statków pożarniczych.
Zostały opracowane programy komputerowe do symulacji rozprzestrzeniania się ognia w budynku. Do komputera dostarczane są dane elek­tryczne i chemiczne. Program odpowiada na py­tania, jak szybko i jakimi drogami pożar przenika w głąb budynku wskazując strażakom właściwą metodę stłumienia ognia.
Parujące ciecze używane są do gaszenia po­żarów sprzętu elektrycznego, gdyż nie przewo­dzą prądu. Chronią więc strażaka przed poraże­niem prądem elektrycznym i nie niszczą sprzętu.
Proszki gaśnicze uniemożliwiają dopływ po­wietrza do ognia. Są odpowiednie do gaszenia pożarów łatwopalnych cieczy. Podstawowym składnikiem wielu proszków jest wodorowęglan sodowy. Inne zawierają grafit lub talk i skutecz­nie gaszą płonące metale. Wytworzono także proszki gaśnicze, używane do pożarów metali ra­dioaktywnych, takich jak uran.
Eksplozja w elektrowni jądrowej w Czarno­bylu (Ukraina) w 1986 r. spowodowała pożar. Ciepło z płonącego rdzenia reaktora - 2 700° C -zamieniło wodę w parę radioaktywną, która spa­dła w postaci deszczu na strażaków. Ogień został wygaszony dopiero po zrzuceniu z helikoptera 5 000 ton piasku, gliny, ołowiu i boru.