W logopedii polskiej coraz częściej wykorzystuje się system terminów powstałych na gruncie klasycznej foniatrii. Są one stosowane dla nazwania ogółu form wadliwych sposobów wymowy poszczególnych fonemów (G. Jastrzębowska, 1996, s.69). 

W obrębie owych zaburzeń wyróżnia się dyslalię obejmującą wadliwe wymawianie jednej, wielu lub wszystkich głosek, opuszczanie dźwięków, zastępowanie głosek innymi, mowę nosową, brak głosek miękkich, palatalizację (E. Chmielewska, 1997, s.7-8).

Na tej podstawie w kręgu zainteresowań niniejszej pracy znalazły się następujące zaburzenia:

•  seplenienie (sygmatyzm);

•  reranie (rotacyzm);

•  wymowa bezdźwięczna;

•  rynolalia (nosowanie, rynizm, rynofonia);

•  palatolalia;

•  nieprawidłowa wymowa tylnojęzykowego k, g (kappacyzm, gammacyzm);

•  inne odchylenia od normalnej artykulacji (E. M. Minczakiewicz, 1997, s.88).