Po pięcioletnim okresie regencji, w 1926 r. objął tron Japonii po ojcu Yoshihito. Nimb boskości otaczają­cy cesarza stawiał go poza bieżący­mi sprawami politycznymi i dlatego trudno ocenić rolę, jako odegrał w planowaniu i realizacji podbojów japońskich. Tuż przed wybuchem wojny w Europie w 1939 r. usiło­wał utrzymać współpracę dyploma­tyczną z Wielką Brytanią i Stanami Zjednoczonymi, o czym świadczą instrukcje wydane nowemu premie­rowi, gen. Nobuyuki Abe. W dru­giej połowie 1941 r. wyrażał za­niepokojenie planami wojny na Pacyfiku, nie wierząc w możliwość zwycięstwa nad Amerykanami.

Charakterystyczny był sposób, w ja­ki przedstawił swoje stanowisko na naradzie władz państwowych i woj­skowych 6 września 1941 r., gdy zacytował wiersz swego dziadka, cesarza Meiji, o potrzebie pokoju między państwami morskimi. Zaak­ceptował jednak decyzje rządu, uznając, że w czasie kryzysu nie może naruszać autorytetu władzy państwowej i rozbijać jedności narodu. W czasie wojny wszystkie rozkazy były wydawane w jego imieniu, ale ten zabieg propagan­dowy nie przesądza jego odpo­wiedzialności za politykę agresji.

W sierpniu 1945 r., po zrzuceniu bomby atomowej na *Hiroszimę, cesarz wykorzystał swój autorytet, aby, wbrew stanowisku ministra wojny i najwyższych dowódców, doprowadzić do zakończenia wojny. 15 sierpnia 1945 r. wygłosił prze­mówienie, w którym wydał rozkaz zakończenia działań zbrojnych. By­ło to pierwsze przemówienie ra­diowe cesarza i wielu żołnierzy, przekonanych, że głos został sfał­szowany, nie uwierzyło w nie. Po wojnie pozostał na tronie, gdyż rząd amerykański uważał, że zapewni to polityczną stabilność, ale 1 stycznia 1946 r. został zmuszony do zrezy­gnowania z atrybutu „boskości", a wprowadzenie w 1947 r. monar­chii konstytucyjnej ograniczyłojego władzę do funkcji reprezen­tacyjnych.