Wygląd: średnica kapelusza dochodząca do 10 (12) cm sytuuje tego gotąbka w kategorii średnich: a przeważnie i tak nie osiąga tych wymiarów. Początkowo pótkulisty, szybko się otwiera do płaskiego z zaklęśnięciem.

Skórka daje się ściągać od brzegu do połowy, która to cecha jest często zmienna w tym rodzaju o zmiennym ubarwieniu. Z reguły ma on kolor mięsa, może jednak mieć barwę lila, a także silnie czerwoną oraz brunatnawą do czerwo-nobrunatnej, często przytłumioną, z oliwkowo-szarymi plamami.

Brzeg kapelusza niekiedy białawy, a u starszych okazów czasem omą-czony. Przeważnie rozdwojone, miękkie blaszki są dość ściśle ustawione, przyrośnięte lub nieco zbiegające po trzonie; białe, lecz również z zielonkawymi refleksami. Na ostrzach nierzadko można zauważyć brązowawe plamy.  

Trzon grubości 1,5-2 cm, walcowaty, zwykle zwężający się ku dołowi. Powierzchnię ma białawą, u podstawy brązowawo poplamioną, często z lekkim żółtym poblaskiem. 

Wysyp zarodników: biały.

Występowanie: gołąbek jadalny należy do często spotykanych gatunków gołąbków występujących już od maja w lasach liściastych (szczególnie koło dębów) i iglastych.

Możliwość popełnienia pomyłki: wszystkie gołąbki z czerwonawymi lub czerwonymi kapeluszami powinno się poddać wspomnianej próbie smakowej, ponieważ istnieje niebezpieczeństwo, że trafimy na gołąbka wymiotnego czy inny grzyb niejadalny lub nawet trujący, blisko spokrewniony.

Zastosowanie: gołąbek jadalny zasłużył na swą nazwę, ponieważ można przyrządzać potrawy tylko z tego grzyba, jak i w mieszance z innymi.

Uwagi ogólne: vesca oznacza „jadalna".