Była to ostatnia i decydująca wojna z całego szeregu konfliktów między Francuzami, Brytyjczykami, Indianami i kolonistami

1. władzę nad dolinami rzek Świętego Waw­
   rzyńca i Ohio. Gubernator Wirginii, Robert
   Dinwiddie (1693-1770), wysłał wojska te­
   rytorialne pod dowództwem Jerzego Wa­
   szyngtona (1732-1799) z poleceniem zbu­
   dowania fortu u zbiegu rzek Allegheny

2. Monongahela, który miał chronić tę oko­
   licę przed atakiem Francuzów. W rejonie
   tym istniał już francuski fort Duąuesne
   (Pittsburgh); Francuzi natarli na Waszyng­
   tona, który zbudował w pobliżu fort Neces-
   sity i zmusili go do kapitulacji (3 lipca
   1754); pozwolono mu wycofać się do Wir­
   ginii z niedobitkami wojska. W rok później
   generał Edward Braddock (1695-1755) po­
   prowadził brytyjskich żołnierzy i wojska
   kolonialne do ataku na fort Duąuesne.
   Uczestnicy wyprawy wpadli w zasadzkę;
   9 lipca 1755 w pobliżu fortu Francuzi i ich
   indiańscy sprzymierzeńcy rozgromili Ang­
   lików. Wojska kolonialne pod dowództwem
   Williama Johnsona (1715-1775), urzędnika
   brytyjskiego w dolinie Mohawk Yalley,
   pokonały Francuzów i Indian w bitwie nad
   Lakę George (8 września 1755) w czasie
   kampanii Crown Point. Natomiast brytyjska
   ekspedycja do zajmowanego przez Fran­
   cuzów fortu Niagara zakończyła się fias­
   kiem. W 1756 Francuzi i Brytyjczycy wypo­
   wiedzieli formalnie wojnę (patrz siedmio­
   letnia wojna 1756-1763). Markiz Louis Jo-
   seph de Montcalm (1712-1759) objął
   dowództwo wszystkich wojsk francuskich w Kanadzie, a dowódcą sił brytyjskich w Ameryce został generał John Campbell (1705-1782), czwarty hrabia Loudoun. Wy­ruszywszy z fortu Ticonderoga siły francus­kie pod wodzą Montcalma obiegły, zdobyły i zniszczyły fort William Henry na połu­dniowym krańcu jeziora George'a, zbudo­wany i obsadzony przez Brytyjczyków (patrz fort william henry, masakra w forcie william henry 1757). Zaniepokojeni tym Brytyjczycy opracowali plan działań mający na celu wyparcie Francuzów z Ameryki Północnej; na miejsce Campbella mianowa­no generała Jamesa Abercrombiego (1706-1781). Po nieudanej próbie pokona­nia Francuzów w forcie Ticonderoga Aber­crombiego zastąpił baron Jeffrey Amherst (1717-1797). Francuzi opuścili i wysadzili fort Duąuesne w końcu listopada 1758, tuż przed zdobyciem go przez brytyjskie wojska kolonialne. Jednocześnie Amherst i generał James Wolfe (1727-1759) oblegali francuski fort w Louisbourgu, w Nowej Szkocji (patrz króla jerzego wojna 1744-1748) i po cięż­kich walkach zmusili go do kapitulacji (27 lipca 1758). Później Amherst na czele 11-tysięcznej armii zdobył szturmem fort Ticonderoga i Crown Point (czerwiec-lipiec 1759). W tym samym czasie brytyjskie wojska wspierane przez Indian Irokezów wyparły Francuzów z Ohio ł Illinois. Prze­łomem w wojnie była bitwa rozegrana 13 września 1759 na równinie Abrahama w pobliżu miasta Quebec w Kanadzie, w której spotkali się Montcalm i Wolfe. Obaj polegli w walce; Brytyjczycy wygrali bitwę, zdobyli Quebec, który Francuzi pró­bowali odbić bez powodzenia w 1760. Ka­nada przeszła w ręce brytyjskie. W 1762 flota admirała George'a Rodneya (1719-1792) pokonała Francuzów w Zatoce Meksykańskiej, zmuszając do kapitulacji St. Lucie, Grenadę, St. Yincent i Martynikę. Formalnie pokój nastał po zakończeniu wojny siedmioletniej w Europie i podpisa­niu traktatu paryskiego (1763). Francja stra­ciła wszystkie posiadłości w Ameryce Pół­nocnej z wyjątkiem Nowego Orleanu i wysp St. Pierre, Miąuelon, Gwadelupy i Marty­niki.