Oficer amerykański, w czasie II wojny światowej dowodził siłami alianckimi w rejonie basenu Morza Śródziemnego, a następnie w in­wazji na Francję i walkach w Eu­ropie Zachodniej. Absolwent szkoły wojskowej w West Point, w 1915 r. rozpoczął służbę w piechocie, lecz mimo sta­rań o wysłanie na front do Europy pozostał w USA. Przeniesiony do służby w wojskach pancernych, otrzymał zadanie sformowania pierwszego korpusu czołgów.

Wy­konał je w 1918 r., tworząc jedn-kę liczącą 10 tys. żołnierzy. Wkr ce po I wojnie światowej podj studia w Szkole Sztabu General" go (General Staff School) w F Leavenworth (do 1926 r.). W lata 1933-39 służył pod komendą gen. Douglasa *MacArthura na Fili­pinach, gdzie zyskał doskonałą opi - 1 nię wśród żołnierzy, lecz nie zdobył sympatii i uznania swojego przeło­żonego. W 1939 r., po wybuchu II wojny światowej powrócił do I Stanów Zjednoczonych, gdzie szyb­ko awansował od funkcji dowódcy batalionu, przez stanowisko szefa sztabu 3 dywizji, następnie IX kor ­pusu, aż do funkcji szefa sztabu 3 armii. Po ataku japońskim na *Pearl Harbor w grudniu 1941 r, na we ­zwanie szefa sztabu amerykań­skich wojsk lądowych George'a •Marshalla stawił się w Waszyng­tonie, gdzie rozpoczął służbę na sta­nowisku szefa Departamentu Pla­nowania (War Plans Division) w Ministerstwie Wojny. Projektował operację desantową we Francji.

Na początku 1942 r. wyjechał (z gen. Markiem *Clarkiem) do Londynu z zadaniem przedyskutowania moż­liwości inwazji. W czerwcu 1942 r. , w następstwie udanej misji, pod­czas której zdobył zaufanie pre­miera Winstona Churchilla, objął stanowisko dowódcy sił amerykań­skich na europejskim teatrze działań wojennych (ETOUSA). W listo-padzie 1942 r. dowodził wojskami amerykańskimi w czasie lądowania w Afryce Północnej (operacja *„Torch"). Było to zadanie trudne nie tylko pod względem wojsko­wym, ale i politycznym, gdyż teren inwazj i obsadzały wojska fran­cuskie wierne rządowi *Vichy. Próby nawiązania współpracy z adm. Jeanem Francoisem *Darlanem wywołały falę krytyki ze strony amerykańskiej i brytyjskiej opini i publicznej. Po zwycięstwie w Afryce Północnej uczestniczył w planowaniu operacji inwazyjnej na *Sycylię i dowodził wojskami amerykańskimi w pierwszej fazie walk we Włoszech.

Po powrocie w grudniu 1943 r. do Waszyngtonu wziął udział w decydującej fazie planowania inwazji na kontynent europejski. 15 stycznia 1944 r., jako najwyższy dowódca alianckich eks­pedycyjnych sił zbrojnych w Euro­pie, przybył do Londynu, gdzie zor­ganizował kwaterę główną alianc­kich sił ekspedycyjnych *SHAEF (Supremę Headquarters Allied Expeditionary Forces), której zada­niem było bezpośrednie planowanie, kierowanie przygotowaniami i dowodzenie inwazją. W czerwcu 1944 r. kierował operacją lądowania w *Normandii, a następnie działa­niami wojsk sprzymierzonych w Europie Zachodniej.

Po wojnie sprawował funkcję naczelnego do­wódcy amerykańskich sił zbrojnych w Europie. W grudniu 1945 r. ob­jął stanowisko szefa sztabu US Ar-my. Od 1950 r. był naczelnym do­wódca wojsk NATO. W 1952 r. zo­stał wybrany prezydentem USA i sprawował ten urząd przez dwie kadencje, tj. do 1961 r.