Oficer marynarki niemieckiej (od 1910 r.), dowodził flotą okrętów podwodnych, a od stycznia 1943 r. do kwietnia 1945 r. całością sił morskich (Kriegsmarine). W kwiet­niu Hitler wybrał go na swojego następcę. W chwili wybuchu I wojny świato­wej służył na krążowniku Breslau,który wsławił się przejściem w sierpniu 1914 r. (wraz z krążow­nikiem Goeben) do Turcji. Od1916 r. był pierwszym oficerem naokręcie podwodnym U-39, a na­stępnie dowódcą C-68, z którego uratował się po zatopieniu okrętu. W okresie międzywojennym awan­sował do rangi komandora. We wrześniu 1935 r., gdy londyński układ morski zezwolił Niemcom bu­dować okręty podwodne, objął do­wództwo pierwszej flotylli trzech takich okrętów, a w styczniu 1936 r. całości niemieckiej floty podwod­nej.

Zaplanowany przez niego uda­ny atak okrętu podwodnego U-47 na brytyjski pancernik *Royal Oak w bazie w Scapa Flow przyniósł mu awans do stopnia kontradmi­rała. Dalsze promocje nastąpiły w 1940 r. - wiceadmirał, i 1942 r. -admirał. Uważał U-booty za jedyną skuteczną broń przeciwko Wielkiej Brytanii. Wyliczył, że 300 okrętów podwodnych może zniszczyć żeglu­gę i załamać brytyjską gospodarkę. Po upadku Francji przeniósł natych­miast swoją kwaterę na zachodnie wybrzeże do Kernevel, aby stamtąd dowodzić działaniami U-bootów, które dzięki opracowanej przez nie­go taktyce „*wilczych stad" zada­wały aliantom coraz większe straty.

30 stycznia 1943 r. po rezygnacji Ericha *Raedera ze stanowiska głównodowodzącego Kriegsmarine został mianowany wielkim admira­łem i stanął na czele niemieckich sił morskich. 30 kwietnia 1945 r. został wyznaczony przez Hitlera szefem państwa i utworzył nowy rząd we Flensburgu.

7 maja udzielił pełno­mocnictw do podpisania kapitulacji niemieckich sił zbrojnych. 22 maja został aresztowany przez aliantów i w 1946 r. stanął przed Międzyna­rodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze. Skazany za zbro­dnie wojenne na 10 lat więzienia i osadzony w Spandau, wyszedł na wolność w 1956 r.