Doctor honoris causa łac., honorowy stopień naukowy nadawany przez wyższe uczelnie osobom szczególnie zasłużonym na polu nauki i kultury. Doktor obojga praw, łac. doctor utriusąue iuris, dawny tytuł naukowy: doktor prawa kanonicznego i cywilnego. Doktor wszech nauk lekarskich dawny tytuł naukowy doktora medycyny.

Doktorowie i faryzeusze obłudnicy, świętoszkowie, hipokryci; w Biblii, Ew. wg Mat., 23,13-36. Doktorowie kościoła niektórzy wcześni „ojcowie" kościoła, wyróżniający się szczególną uczonością lub świętością, zwł. 4 wielcy d.k. wschodniego: św. Atanazy z Aleksandrii, zm. 373; św. Bazyli Wielki z Cezarei, (?) 379; św. Grzegorz z Nazjanzu, 376, i złotousty św. Jan Chryzostom, 407, arcybiskup Konstantynopola, oraz d.k. zachodniego: św. Ambroży, 397, biskup Mediolanu; św. Hieronim, 420, tłumacz Wulgaty; św. Augustyn, 430, biskup Hippo Regius; św. Grzegorz Wielki, 604, papież.

Poza tym tytuł ten nadawano świętym teologom takim, jak: Beda Venerabilis (łac., 'czcigodny'), benedyktyn anglosaski, 735; Bernard z Clairvaux, cysters francuski, 1153; Antoni Padewski, zakonnik franciszkański, 1231; Tomasz z Akwinu, 1274; Bonawentura, 1274; Franciszek Salezy, kaznodzieja francuski, 1622 i in.

Doktorowie nauki, pobożności itd. Średniowiecznych uczonych, teologów, wykładowców w szkołach klasztornych i katedralnych nazywano doktorami.

Niektórych z nich określano specjalnymi tytułami, jak np. doktor anielski, łac. doctor angelicus - św. Tomasz z Akwinu;

d. cudowny,

d. mirabilis - Roger Bacon;

d. miodopłynny,

d. mellifluus - św. Bernard z Clairvaux;

d. najdociekliwszy,

d. subtilissimus - Johannes Duns Scotus, szkocki teolog franciszkański, 1266-1308;

d. niezłomny,

d. irrejragibilis - Aleksander z Hales, franciszkanin ang., ok. 1175-1245;

d. niezwyciężony, d. invincibilis - Wilhelm Ockham, angielski teolog franciszkański, 1300-49;

d. seraficki,

d. seraphicus - św. Bonawentura i św. Franciszek z Asyżu.