(gr. charakteristikos znamionujący, odróżniający), Czynność lub rezultat określania czegoś za pomocą jego swoistych cech, czyli właściwości.

W logice — opis klasy przedmiotów za pomocą właściwości, a nie przez wskazanie ich cech istotnych. Ch. zależnie od tego, czy dostatecznie ostro wyznacza klasę przedmiotów czy też nie, może być jednoznaczna (definicja realna), albo niejednoznaczna (í/uasí-definicja).

G.W. Leibniz terminu ch. universalis użył na oznaczenie projektowanego pojęciowego języka symbolicznego, którego złożone znaki były kombinatorycznym połączeniem nielicznych znaków prostych o ściśle zdeterminowanym sensie. Język ten miał być ogólnonauk., pozwalający ujmować nauki w postaci rachunku.

W literaturoznawstwie — wyróżnia się ch. zewnętrzną (tzw. prozopografię), czyli przedstawienie, analizę i interpretację zewnętrznego wyglądu postaci lit., oraz ch. wewnętrzną (tzw. etopeję), czyli przedstawienie, analizę i interpretację właściwości psych, i postawy moralno-światopoglądowej postaci literackiej.

Jedna i druga ch. może być bezpośrednia, przez podanie wypowiedzi autora na ten temat, lub pośrednia, dokonana na podstawie wypowiedzi, myśli i czynów samej postaci lit. bądź relacji i wrażeń in. osób występujących w lit. utworze.

W matematyce — nazwa części całkowitej logarytmu dziesiętnego albo krzywej (lub zespołu krzywych), która obrazuje przebieg funkcji.

 

S. Skwarczyńska, Wstęp do nauki o literaturze, Wwa 1954, 1 236-251; T. Kotarbiński, Wykłady z dziejów logiki, Ł 1957, 92-98; K. Ajdukiewicz, Logika pragmatyczna, Wwa 1965, 83-85; W. Risse, Die Logik der Neuzeit. St 1970, II 217-250; K. Migon. Problem języka uniwersalnego w XVII w., w: Studia z historii semiotyki, Wr 1973, II 43-59.