Polski oficer, służbę wojskową roz­począł w 1914 r. w Legionach Pol­skich. Miał opinię zdolnego oficera, ale o trudnym charakterze. Przed wybuchem wojny dowódca pułku, w związku z poważnym zaniedba­niem służbowym został zawieszony w czynnościach. We wrześniu 1939 r. wyjechał do Wilna, gdzie internowały go władze radzieckie. Zadeklarował się wówczas jako zwolennik współpracy z ZSRR. 22 czerwca 1941 r. podpisał list do ludowego komisarza spraw wewnę­trznych postulujący utworzenie pol­skiej armii: „Jako członkowie jednego z narodów uciśnionych przez fa­szystowskiego agresora jedyną dro­gę do wyzwolenia narodu polskiego widzimy we współpracy ze Związ­kiem Socjalistycznych Republik Rad, w ramach którego ojczyzna na­sza będzie się mogła w sposób peł­nowartościowy rozwijać".

W czasie ewakuacji armii gen. Władysława *Andersa ze Związku Radzieckiego kierował bazą załadunkową w Kra-snowodzku, a następnie pozostał w ZSRR. Na początku maja 1943 r. stanął na czele tworzonej w ZSRR 1 dywizji piechoty im. Tadeusza Kościuszki, a potem tworzonego od 10 sierpnia 1943 r. 1 Korpusu Pol­skich Sił Zbrojnych. Od marca 1944 r. był dowódcą Armii Polskiej w ZSRR, a od lipca 1944 r. zastęp­cą naczelnego dowódcy i dowódcą 1 armii Wojska Polskiego. We wrze­śniu 1944 r., po załamaniu się prób udzielenia pomocy powstańcom warszawskim, został odwołany ze stanowiska dowódcy 1 armii WP i w wyniku sporu z komunistami sprawującymi pieczę nad armią odesłany na studia do Akademii Wojskowej Sztabu Generalnego im. K. Woroszyłowa w Moskwie. W latach 1948-53 był komendantem Akademii Sztabu Generalnego w Warszawie, po czym przeszedł w stan spoczynku.