Dowództwo amerykańskich sił po­wietrznych (US Army Air Corps USAAC) w styczniu 1939 r. za­mówiło w zakładach Glenn Martin Co. szybki, dobrze uzbrojony bom­bowiec średniego zasięgu. Projekt spodobał się dowództwu USAAC, które długo przed startem pierwsze­go samolotu złożyło zamówienie na 1100 bombowców. W 1941 r. pierwsze samoloty trafiły do jedno­stek bojowych i wtedy zaczęły się kłopoty.

Prędkość lądowania była tak duża, że niewielu pilotów mogłoopanować samolot; ciągle dochodzi­ło do wypadków, a do niefortunne­go bombowca przylgnęło określenie „producent wdów". Dowództwo US Army Air Force musiało zmodyfi­kować program szkolenia, aby pilo­ci nauczyli się okiełznać schodzący do lądowania samolot, co zmniej­szyło liczbę wypadków.

Pierwsze egzemplarze seryjnie pro­dukowanych B-26 wyposażone były w silniki Pratt & Whitney R-2800-5 o mocy 1850 KM i uzbrojone w 5 karabinów maszynowych kal. 12,7 mm. B-26A miały silniki o większej mo­cy i uchwyty do zamontowania tor­pedy pod kadłubem. B-26B produkowane były w kilku wersjach z silnikami R-2800-5 lub R-2800-41/43 o mocy 2000 KM;w wersji B-26B-10 zwiększono roz­piętość skrzydeł z 19,81 m do 21,64 m oraz powierzchnię statecz­nika poziomego; uzbrojenie obron­ne samolotu stanowiło 13 karabi­nów maszynowych, a ponadto mógł on przenosić bomby o ciężarze do 907 kg. B-26C, produkowany w zakładach Martin Omaha, był identyczny. B-26D, E, F, G różniły się od po­przednich wersji niewielkimi zmia­nami usterzenia i uzbrojenia (do 11 karabinów maszynowych). Do końca 1944 r. zakłady Martin wyprodukowały 5157 samolotów, które powszechnie używano w Euro­pie i na Dalekim Wschodzie. Jed­nakże ze wszystkich bombowców amerykańskich walczących w Euro­pie B-26 poniosły największe straty.

Do nielicznych szczęśliwców nale­żał B-26G o nazwie „Flak Bait", który wykonał 200 lotów bojowych.

 

DANE TAKTYCZNO-TECHNICZNE

(B-26B/C z silnikami R-2800-43)

rozpiętość 21,64 m

długość 17,75 m

maks. masa startowa 17 327 kg

maks. prędkość 462 km/h

zasięg 1930 km