Brytyjski polityk, weteran I wojny światowej (walczył we Francji i na Bliskim Wschodzie), w 1922 r. zo­stał posłem do parlamentu. Ener­gicznie występował przeciwko fa­szyzmowi i zwalczał politykę *ap-peasementu. Od 1935 r. (do 1955) przewodził Partii Pracy. W maju 1940 r., wycofując poparcie swojej partii dla premiera *Chamberlaina, doprowadził do jego rezygnacji, w wyniku której urząd premiera ob­jął Winston Churchill.

W maju 1940 r. wszedł do rządu sformowa­nego przez Winstona Churchilla jako minister ds. dominiów. Głównym je­go zadaniem ze względu na stanowi­sko w Partii Pracy było zapewnienie spokoju społecznego i niedopu­szczanie do strajków w przemyśle zbrojeniowym. W czasie wyjazdów premiera wykonywał jego obowiąz­ki, choć dopiero w lutym 1942 r. uzyskał tytuł wicepremiera. Chur­chill cenił polityczną zręczność i błyskotliwość swojego zastępcy, choć zwykł go nazywać „owcą w owczej skórze". Reprezentował Wielką Brytanię w czasie konferen­cji założycielskiej ONZ w San Fran­cisco w maju 1945 r. W lipcu tego roku, gdy Partia Pracy wygrała wy­bory parlamentarne, zastąpił Winsto­na Churchilla na stanowisku pre­miera i wziął udział w drugiej części konferencji sprzymierzonych w Poczdamie. Urząd premiera spra­wował do 1951 r., gdy wybory wy­grała Partia Konserwatywna.