System umocnień na atlantyckim wybrzeżu Europy od granic Hiszpa­nii do północnych krańców Holandii (2685 km), wzniesiony przez Niem­ców dla obrony przed inwazją wojsk alianckich. Hitler 28 marca 1942 r. rjodtńsat „D-yrektyw^ TO 4Q" wska­zującą, budowę umocnień, aczkol­wiek pierwsze obiekty wału po­wstały już w 1940 r. W okolicach Gris Nez (Pas de Calais) wzniesio­no stanowiska ogniowe dla 14 armat kal. 305 do 406 mm, przeznaczo­nych do ostrzeliwania wybrzeża brytyjskiego (głównie portu w Do-ver) oraz wspierania wojsk inwazyj­nych, które miały uderzyć na Anglię w ramach planu *„Seelówe".

Plan budowy umocnień przewidy­wał podział całego wybrzeża atlan­tyckiego na 4 strefy: od granicy hi­szpańskiej do St. Mało, od St. Mało do Zeebrugge, strefę Morza Północ­nego i strefę norweską; w ich ra­mach wyodrębniono sektory podzie­lone na węzły obrony. Węzeł obro­ny (Stiitzpunktgruppe) obejmował kilka punktów oporu (Stiitzpunkt) oddalonych od siebie o 100-1500 metrów. Wyposażone w działa kal. 75, 88 i 105 mm mogły ostrzeliwać okręty zbliżające się do wybrzeża. W rejonie punktów oporu znajdo­wały się pojedyncze schrony bojo­we - gniazda oporu (Widerstand-nest) wyposażone w karabiny ma­szynowe. Linię obrony uzupełniały baterie nabrzeżne ze stanowiskami dowodzenia, punktami obserwacyj­nymi, składami amunicji, żywności itp.

Do 1944 r. na odcinku od Calais do Boulogne rozmieszczono 132 ciężkie działa, z których 93 ukryto w betonowych schronach. Dostępu do obiektów od strony mo­rza broniły pasy podwodnych zapór. Były to stożkowo ustawione szyny wysokości 75-120 cm. Wzmocnione minami, mogły zatrzymać zbliżające się do plaż okręty desantowe i czoł­gi. Podczas prób barka o wyporno­ści 500 t, wepchnięta na zapory, za­tonęła w ciągu 3 minut. W końcu 1943 r. dowódca Grupy Armii (Hee-resgruppe) „B" feldmarsz. Erwin *Rommel, któremu powierzono przygotowanie obrony odcinka od granicy niemiecko-holenderskiej do ujścia Loary, rozkazał zaminowanie całego francuskiego wybrzeża. Od brzegu w głąb lądu miał rozciągać się pierwszy pas min o szerokości 1000 m. Szerokość drugiego pasa  miała wynosić 8 tys. m.

Trzeci pas  min, o szerokości 1000 m, umie- szczony na tyłach Wału Atlantyckiego, miał chronić obrońców przed atakiem oddziałów powietrznode-santowych. Realizacja tego projektu wymagała rozmieszczenia około 200 min min, ale do maja 1944 r. ustawiono tylko 4 min. W czasie dwóch lat budowy wału Niemcy zużyli 13,5 min metrów sze­ściennych betonu i 1,2 min t stali. W szczytowym okresie przy wzno­szeniu umocnień pracowało 175 tys. ludzi. Niemcom nie udało się stwo­rzyć systemu obrony o równej war­tości we wszystkich częściach fran­cuskiego wybrzeża. Wał Atlantycki był najsilniejszy w rejonie Calais, gdzie spodziewano się głównego uderzenia wojsk inwazyjnych ze względu na bliskość angielskiego wybrzeża (37 km), znacznie słabszy natomiast w Normandii, gdzie wystawiono nieliczne betonowe punkty oporu. Alianci wykorzystali ten fakt, tam właśnie kierując woj­ska inwazyjne w czerwcu 1944 r. (*Normandia).