Kierunek filozoficzny wywodzący się od Arystotelesa (384-322 przed Chr.); jego cechą znamienną jest większy realizm niż ten, jaki głosiła wcześniejsza i często z nim rywalizująca szkoła pla-tońska.

Przez Ojców Kościoła był zaniedbywany albo odrzucany, w Średniowieczu jednak - dzięki poparciu filozofów arabskich, Mojżesza Majmonidesa (1135-1204) i św. Tomasza z Akwinu (ok. 1225-1274) - arystotelesowska etyka, logika, teoria przyczynowości (z przyczynami: sprawczą, celową, formalną i materialną) i pogląd na duszę ludzką jako na formę ciała (a nie jak na jego więźnia zgodnie z platonizmem) odzyskały swoje miejsce.

Tomasz z Akwinu opracował własne dowody na istnienie Boga, opierając je na arystotelizmie, ale bronił naturalnej nieśmiertelności duszy, czemu arystotelizm wyraźnie zaprzeczał.

Zob. dusza, neoplatonizm, pięć dróg, platonizm, przyczynowość, tomizm.