Wojska lądowe Związku Radziec­kiego zostały utworzone na mocy dekretu Rady Komisarzy Ludowych Rosyjskiej FSRR 28 stycznia 1918 r. Szybki rozwój nastąpił na początku lat trzydziestych, co łączyło się z budową przemysłu zbrojeniowego w ramach I planu pięcioletniego (1929-32). Lata trzydzieste przynio­sły jeszcze szybszy rozwój produk­cji zbrojeniowej. (Zob. tabela) W latach 1933-39 w Związku Ra­dzieckim wyprodukowano łącznie 33 806 samolotów, gdy w tym samym okresie przemysł niemiecki wyprodukował 29 767 samolotów, francuski 8163, a brytyjski 17 310. Rosnącej produkcji towarzyszyła wyraźna poprawa jakościowa ra­dzieckiego ubrojenia. Na początku lat trzydziestych skonstruowano wiele dział (m.in. armatę kal. 12 2 mm i haubicę kal. 203,2 mm, samobieżną haubicę 203,2 mm). W 1936 r. brytyjscy obserwatorzy wojskowi, zaskoczeni pokazem możliwości radzieckiego czołgu *BT, spowodowali uruchomienie produkcji własnych czołgów Cruiser.

W 1938 r. podjęto prace konstrukcyjne nad czołgami *T-34, uznanymi później za jedne z najlep­szych w II wojnie światowej, oraz ciężkimi czołgami *KW-1. Wzra­stała również liczebność sił zbroj­nych. Na początku lat trzydziestych w Armii Czerwonej służyło 600 tys. żołnierzy, w 1934 r. - 940 tys., w 1935 r. - 1 300 tys. Oficerowie skupieni wokół marsz. Michaiła Tuchaczewskiego studiowali prace zachodnich teoretyków Giulio Douheta, Johna F. Fullera, Basila Liddel l Harta, Heinza *Guderiana i skłonni byli wprowadzać najlepsze wzorce organizacji i działania armii. Załamanie nastąpiło w latach 1937-38, gdy w wyniku czystek w armii przeprowadzonych na pole­cenie Józefa Stalina, rozstrzelano, uwięziono lub zwolniono z wojska 35 000 do 82 tys. oficerów. W la­tach 1937-38 zginęli wszyscy do­wódcy i komisarze armii, 48 spo­śród 55 dowódców korpusów, 125 spośród 199 dowódców dywizji, 200 spośród 389 dowódców brygad. Ich miejsce zajęli ludzie niedo-świadczeni, bez odpowiedniego przygotowania i wyszkolenia. Rów­nież w przemyśle zbrojeniowym kierownicze stanowiska objęli lu­dzie zastraszeni i niekompetentni, oczekujący poleceń Stalina.

Central­nie sterowany przemysł nie był w stanie przestawić się na produkcję broni nowej generacji, którą w wy­niku doświadczeń z wojny domo­wej w Hiszpanii podjęły zakłady w Niemczech i Wielkiej Brytanii. Nakłady na zbrojenia w ZSRR w 1937 r. osiągnęły 16,5% dochodu narodowego, w 1940 r. wzrosły do 32,6%, ale mimo to armia otrzymy­wała sprzęt przestarzały. Działania Armii Czerwonej w Europie w la­tach 1939-40 w pełni wykazały jej słabość. O ile wkroczenie do *Pol-ski we wrześniu 1939 r. i zajęcie re­publik nadbałtyckich w 1940 r. nie mogło być żadnym dowodem spraw­ności Armii Czerwonej, to wojna *radziecko-fińska prowadzona od li­stopada 1939 r. do marca 1940 r. wy­kazała niską sprawność bojową. Wg danych fińskich Armia Czerwona w starciu z wielokrotnie słabszym przeciwnikiem straciła 200 tys. żoł­nierzy, 684-975 samolotów i 1600 czołgów; wg danych radzieckich: 46,5 tys. zabitych, 146 tys. rannych i 8,8 tys. zaginionych.

Atak wojsk niemieckich 22 czerwca 1941 r. całkowicie zaskoczył Armię Czerwoną. Stalin, współpracując z Hitlerem, lekceważył ostrzeżenia rządu brytyjskiego przekazywa­ne przez ambasadora Stafforda *Crippsa i informacje wywiadow­cze (m. in. od szpiega Richarda Sorgego z Tokio) o przygotowaniach do agresji. W czerwcu 1941 r. Armia Czerwona liczyła 5 100 tys. żołnierzy, z których 2 680 tys. (170 dywizji) było rozmieszczonych w europejskiej części ZSRR oraz na terenach zajętych w 1939 i 1940 r. Dysponowała też znacznie większą niż armia niemiecka ilością sprzętu (ZSRR ok. 24 tys. czołgów i 17 745 samolotów, Niemcy - 3350 czołgów i 2200 samolotów). Jednakże na po­zycjach wysuniętych znajdowały się tylko 54 dywizje piechoty i 2 dywi­zje kawalerii. Pozostałe uzupełniały stany osobowe lub przebywały na poligonach. Wojska radzieckie, za­skoczone, pozbawione doświadczo­nych dowódców i wyposażone w przestarzały sprzęt, nie mogły sta­wić skutecznego oporu. Pierwszego dnia walk samoloty Luftwaffe zni­szczyły na lotniskach co najmniej 800 radzieckich samolotów.

Jedynie desperacki opór jednostek Armii Czerwonej spowolnił postępy ofen­sywy niemieckiej, dając władzom czas na zmobilizownie rezerw ludz­kich (w ciągu pierwszych 6 miesię­cy walk sformowano 300 dywizji), ewakuację fabryk z terenów obję­tych działaniami wojennymi i do­stawę uzbrojenia z fabryk na Uralu,których Niemcy nie byli w staniezniszczyć z powietrza. Kontrofensy­wa wojsk radzieckich pod *Moskwą6 grudnia 1941 r. oznaczała załama­nie niemieckiej koncepcji *Blitz-kriegu, zakładającej opanowanieZSRR w ciągu 9-17 tygodni. Roz­wój produkcji zbrojeniowej (w la­tach 1941-45 radzieckie zakładywyprodukowały 76 897 czołgówi 137 271 samolotów), napływ no­woczesnej technologii i najbardziejniezbędnego sprzętu z Zachodu, re­organizacja armii i zastosowanienowych metod walki, mobilizacjamilionowych rezerw ludzkich przy rozproszeniu sił niemieckich i zni­szczeniu niemieckiego przemysłu przez bombowce alianckie - przy­niosły Armii Czerwonej zwycięstwo w wojnie w Europie. 9 sierpnia 1945 r. Związek Radziecki przystą­pił do wojny z Japonią, dysponując na Dalekim Wschodzie 76 dywizja­mi, 4 korpusami, 34 samodzielnymi brygadami i 21 rejonami umocnio­nymi, 5000 czołgów i 4000 samolo­tów bojowych.

Działania Armii Czerwonej nie mogły zaważyć na lo­sach wojny w tym rejonie świata, gdyż Japonia była już całkowicie po­konana, miały jednak pewien wpływ na przyspieszenie decyzji o kapitu­lacji tego państwa. W czasie walk na Dalekim Wschodzie Armia Czer­wona rozbiła japońską Armię *Kwantuńską i zajęła Mandżurię, północną Koreę, południowy Sacha-lin i Wyspy Kurylskie.