Polski oficer, bojową karierę rozpo­czął się w 1914 r., gdy jako porucz­nik dragonów armii rosyjskiej wyru­szył na wojnę. Po utworzeniu I Kor­pusu Polskiego wstąpił do niego, a po kapitulacji korpusu przed Niemcami przybył do Polski. W wojnie polsko-bolszewickiej był dowódcą 15 Pułku Ułanów Poznań­skich. W okresie międzywojennym ukończył Ecole Superieure de Guerre w Paryżu. W 1925 r. pełnił obowiązki komendanta Warszawy, a w latach 1926-28 szefa sztabu w Generalnym Inspektoracie Kawa­lerii. W czasie zamachu majowego w 1926 r. opowiedział się po stronie rządowej (był szefem sztabu gen.

Tadeusza Rozwadowskiego), ale nie zaszkodziło to jego karierze wojsko­wej. Piłsudski potrafił docenić pra­wość jego działania i umiejętności. W latach 1928-3 7 dowodził Wołyń­ską Brygadą Kawalerii i następnie Nowogródzką Brygadą Kawalerii, z którą wyruszył do walki przeciw­ko Niemcom. Od 12 do 28 września dowodził Grupą Operacyjną Kawa­lerii. 26 września na drodze kawale-rzystów Andersa wycofujących się na południe stanęły oddziały ra­dzieckie, które po walkach wzięły do niewoli większość polskich żoł­nierzy. Ranny gen. Anders trafił do szpitala, a następnie był więziony we Lwowie i Moskwie. Zwolniony 4 sierpnia 1941 r. po zawarciu 30 lipca 1941 r. polsko-radzieckiego układu, tego samego dnia mianowa­ny naczelnym dowódcą Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. 18 sierpnia dotarł do Buzułuku i przystąpił do organizowania polskiej armii.

Z ogromną energią angażował się w poszukiwanie polskich oficerów, którzy we wrześniu 1939 r. dostali się do radzieckiej niewoli i znaleźli się w obozach w Kozielsku, Osta­szkowie i Starobielsku; sprawę tę powierzył rtm. Józefowi Czapskie­mu. Wobec szykan ze strony władz radzieckich (np. w połowie marca, gdy Armia Polska liczyła bez mała 70 tys. żołnierzy, a wokół obozów wojskowych koczowało tysiące osób cywilnych, racje żywnościowe zmniejszono do 26 tys.) oraz nacisków, żeby nie czekając na uzbrojenie i przygotowanie całej armi i wysłać na front tylko jedną dywizję, Anders zdecydował ewa­kuować oddziały polskie do Persji (Iranu). Na takie rozwiązanie na­legał rząd brytyjski dążący do wzmocnienia własnych oddziałów na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej .

Projektu Andersa wyco­fani a całej Armii Polskiej z ZSRR ni e akceptował premier Władysław *Sikorski , godzący się jedynie na ewakuowanie tych żołnierzy, dla których brakowało żywności; uwa­żał, że armia powinna pozostać w ZSRR, gdyż wkroczenie do Polski ze wschodu znacznych sił zbrojnych, podlegających rządowi w Londynie, miało być rozstrzyga­jące dla powojennej przyszłości państwa. Po ewakuacji w marcu i sierpniu 1942 r. oddziałów do Per­sji . 12 września 1942 r. Anders ob­jął stanowisko dowódcy Armii Pol­skiej na Wschodzie. Od 19 sierpnia 194 3 r. dowodził II Korpusem Pol­skim i w ślad za swoimi żołnierzami 25 stycznia 1944 r przybył do Włoch. Na odprawie 24 marca do­wódca brytyjskiej 8 armii gen.

Oliver Leese zapytał Andersa, czy zdecyduje się atakować Monte *Cassino. We wspomnieniach An­der s napisał: „Wykonanie tego zada­nia, ze względu na rozgłos, jaki Mont e Cassino zyskało wówczas na świecie, mogłoby mieć duże znacze­nie dla sprawy polskiej. Byłoby naj­lepszą odpowiedzią na propagandę sowiecką, która twierdziła, że Pola­cy nie chcą się bić z Niemcami... Po krótkim namyśle oświadczyłem, że podejmuję się tego zadania". Natar­cia polskie zmusiły Niemców do wycofania się z Monte Cassino.

Dalszy szlak bojowy Andersa na czele II korpusu prowadził przez Ankonę, rzekę Cesano i Metauro, linię *Gotów i zakończył się zdo­byciem Bolonii. Pod koniec wojny Anders pełnił obowiązki Naczelne­go Wodza i generalnego inspektora Polskich Sił Zbrojnych w zastęp­stwie przebywającego w niewoli gen. Tadeusza *Komorowskiego („Bór"). Po wojnie pozostał w Wiel­kiej Brytanii, gdzie pełnił funkcje Naczelnego Wodza i generalnego inspektora Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Władze w Warsza­wie pozbawiły go obywatelstwa polskiego. 8 sierpnia 1954 r. razem z Tomaszem Arciszewskim i Edwar­dem Raczyńskim wszedł w skład tzw. Rady Trzech zastępującej Pre­zydenta RP. W dziesiątą rocznicę bitwy pod Monte Cassino został mianowany przez rząd emigracyjny generałem broni. Na emigracji wo­kół niego skupiła się społeczność wojskowa. Zmarł 12 maja 1970 r. i zgodnie z jego życzeniem został pochowany na polskim cmentarzu wojennym pod Monte Cassino.