"Tango" jest o rewolucji (protest rodziców przeciw konwencjom dziadków i zwycięstwo). Zwycięża Edek - i jego tępota, a zatem zwycięży też tania, masowa sztuka (symbolem jej jest tu popularne tango).
Pozornie nie przystający do tematu wiersza tytuł jest wyrazem niewiary autora w porządek świata. Oksymoroniczne przeciwstawienie formy „piosenki” z zapowiedzią spełniającej się apokalipsy wynika z przeświadczenia poety o stałej nieadekwatności naszych wyobrażeń o świecie – z rzeczywistością...
Wiersz toniczny, trójzestrojowy (wersy ośmiozgłoskowe: dwa amfibrachy i trochej lub siedmiozgłoskowe: amfibrach i dwa trocheje), urzeka kunsztowną, regularną strukturą i wyrazistą rytmizacją, nawiązującą do wiersza klasycznego. Refreniczne powtórzenie zamykające każdą z trzech strof (Niczego mi...
Tango jest sztuką w trzech aktach. Edek przynosi magnetofon, z którego rozlega się głośna, rytmiczna muzyka – tango La Cumparsita.
W ten sposób, wbrew tradycji sztuki, która doceniała rozum, w „Tangu” zatriumfowała siła pięści i prymityw. Końcowa scena dramatu, tango tańczone przez Edka z wujem Eugeniuszem, to groteskowa kontynuacja chocholego tańca z „Wesela”.
"Tango" jest o rewolucji (protest rodziców przeciw konwencjom dziadków i zwycięstwo). Zwycięża Edek - i jego tępota, a zatem zwycięży też tania, masowa sztuka (symbolem jej jest tu popularne tango).
Następny problem w „Tangu” to walka pokory. „Tango” jest aluzją do czasów współczesnych jest krytyką postaw polskiej inteligencji która udając fascynację awangardą zaakceptowała prymitywizm rządów komunistycznych.
Wydawać mogłoby się, że dla współczesnego młodego człowieka postawy bohaterów „Tanga” są już historyczne, a przecież tak nie jest. „Tango” nie ogranicza problematyki tylko do spraw rodziny.
Artur z „Tanga” jest kopią niedojrzałości bohatera „Ferdydurke”, tylko jego niedojrzałość ma tragiczny finał.
TANGO, dramat S. W ostatniej scenie na rozkaz Pana Edka stary wuj tańczy z nim tango La Cumparsita, a cała rodzina asystuje temu przedstawieniu.
Podział pokoleniowy w Tangu jest czysto umowny, wydaje się, że jest to raczej karykaturalny obraz mniemań o istocie takiego podziału, powszechnych w świadomości ogółu. To kolejny z paradoksów Tanga.