Leopold Staff - Ars poetica

Echo z dna serca, nieuchwytne,

Woła mi: „Schwyć mnie, nim przepadnę,

Nim zblednę, stanę się błękitne,

Srebrzyste, przezroczyste, żadne!”

Łowię je spiesznie jak motyla,

Nie abym świat dziwnością zdumiał,

Lecz by się kształtem stała chwila

I abyś, bracie, mnie zrozumiał.

I niech wiersz, co...

Leopold Staff - Mimo lat...

Mimo lat w jutro jasno patrzę zawdy,

Serce me bije z dawnej wiary siłą.

Może w tych słowach jest tylko pół prawdy,

A pół nadziei, by to prawdą było.

Lecz choć młodości minęły uśmiechy,

I chwile zwątpień czas snuje z swej przędzy,

Myśl mi zostaje zawsze do pociechy,

Że młodość mija...

Leopold Staff - Wysokie drzewa

O, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa,

W brązie zachodu kute wieczornym promieniem,

Nad wodą, co się pawich barw blaskiem rozlewa,

Pogłębiona odbitych konarów sklepieniem.

Zapach wody, zielony w cieniu, złoty w słońcu,

W bezwietrzu sennym ledwo miesza się, kołysze,

Gdy z łąk koniki polne...

Władysław Sebyła - Ojcze nasz

Ojcze nasz, któryś jest na niebie błękitny i pusty.

Nie święcę twoich imion, nie znam twoich znaków.

Z pianą oceanowe miotają wychlusty

Do nóg mi martwe ryby z twojego zodiaku.

Górą noc jak pies leży i gwiazdami szczeka,

Więc dojrzeć cię nie mogę w ciemności i mrozie,

Przyjścia królestwa twego...

Władysław Sebyła - Jehowa

Zestarzałeś się, mój Boże, zestarzałeś,

Opuściły cię anioły i szatany.

Siwobrody kiwasz głową za kryształem,

Głuchy jesteś, ślepy jesteś, zapomniany.

Byłeś panem ponad ziemią, niebem, morzem.

W pas kłaniały ci się zioła, zboża, dęby;

Teraz kłamią i mordują w imię...

Julian Przyboś - Z rozłamu dwu mórz

...Nowi gdzieś ludzie w sto lat będą po mnie,

Patrzący–

SŁOWACKI

Z rozłamu dwóch odpływających w przeciwległe nieboskłony

mórz,

z twoich oczu umarłych

ogromnie

– patrzę, aby mnie blaski odsłoniły od ziemi,

na zachód jak ocean otwarły –

ten łuk promieni wraca po lazurach do mnie.

Czy to...

Julian Przyboś - Notre – Dame

Z miliona złożonych do modlitwy palców wzlatująca przestrzeń!

Lecz zdjęło mnie z iglicy jak z haka Wnętrze – przerażenie.

Wyszydzony i opluty śród poczwar rozdziawionych deszczem

wiem: Co znaczę ja żywy o krok od filarów!

Te mury z odrąbanych skał – jak łby ponade mnie

zmartwychwstają z...

Julian Przyboś - Z Tatr

Pamięci taterniczki, która zginęła na Zamarłej Turni

Słyszę:

Kamienuje tę przestrzeń niewybuchły huk skał.

To – wrzask wody obdzieranej siklawą z łożyska

i

gromobicie ciszy.

Ten świat, wzburzony przestraszonym spojrzeniem,

uciszę,

lecz –

Nie pomieszczę twojej śmierci w granitowej trumnie...

Julian Przyboś - Równanie serca

Powietrze uduszono sztandarami.

Pod wszystkie triumfalne bramy

zbuntowani podkładają dynamit!

Kim jestem? Wygnańcem ptaków.

Stół pod moim piórem wezbrawszy do samych krawędzi

przebiera swą miarę,

jak czołg, gdy ma ruszyć do ataku.

Dom już dziś płonie we mnie jutrzejszym pożarem,

serce atakuje...