Działalność wszystkich rzeźbotwórczych czynników egzogenicznych prowadzi do niszczenia wyniosłości i zasypywania obniżeń. Ogół wszystkich procesów niszczących powierzchnię, powodujących jej wyrównywanie i stopniowe obniżanie nazywamy denudacją. Procesy denudacyjne, działając bez przerwy, przekształcają pierwotną rzeźbę powierzchni według określonego schematu. Jest to tzw. cykl denudacyjny składający się z kilku etapów, w wyniku których rzeźba przechodzi kolejne stadia rozwoju. Według M. Davisasąto:

stadium początkowe - obejmuje początkowy okres istnienia lądu. Na tym etapie kształtuje się system rzeczny obszaru. Rzeki erodują wgłębnie, działają: wietrzenie i grawitacyjne ruchy masowe. stadium młodociane — znacznie poszerzają się doliny rzeczne, w górach silnie działa wietrzenie fizyczne i procesy stokowe.

stadium dojrzałe - powierzchnia jest porozcinana gęstą siecią rzeczną. Dna dolin rzecznych są szerokie, a stoki coraz łagodniejsze. Ma­lej ą różnice wysokości względnych.

stadium starości (zgrzybiałe) - w którym powstaje prawie płaska powierzch­nia zwana penepleną. Rzeki płyną po niej leniwie w szerokich wypełnionych osadami dolinach. Między nimi ciągną się niskie wzgórza o bardzo łagodnych stokach. Nieco wyżej wznoszą się resztki nie zniszczonych obszarów zbudowanych z bardzo odpor­nych skał, tzw. twardziele, lub pozostałości zniszczonego działu wodnego - ostańce.

Stadium starości kończy cykl denudacyjny. Procesy wewnętrzne prze­ciwdziałają zrównaniu powierzchni. W wyniku ruchów pionowych skiero­wanych ku górze rzeźba może ulec odmłodzeniu. Odmłodzenie rzeźby powoduje ponowne rozpoczęcie cyklu denudacyjnego.