Zapoczątkowana około roku 1760 rewolucja przemysłowa zrodziła między innymi zapotrzebowanie na tani, szybki i sprawny transport coraz większej ilości surowców i wytworzonych dóbr. W efekcie w przodujących podówczas krajach - Francji i Anglii - powstało wiele zapór. Niektóre z nich służyły do kontrolowania poziomu wody w rzekach, tak by umożliwić na nich całoroczną żeglugę. Inne z kolei służyły zaopatrywaniu w wodę szybko rozrastającej się sieci kanałów. Powstawały również wielkie zbiorniki wodne będące rezerwu­arami wody pitnej dla gwałtownie rozwijających się miast przemysłowych.
W Hiszpanii, Prowansji i Langwedocji wciąż można znaleźć rzymskie zapory i akwedukty zbu­dowane po to, by zaopatrywać w wodę sąsiednie miasta. Maurowie, władający znaczną częścią Hisz­panii od 711 roku, nie kontynuowali rzymskiej tradycji, preferując magazynowanie wody pitnej w zbiornikach podziemnych. Od czasu wypędzenia Maurów, aż po XIX wiek, Hiszpania przewodziła w świecie w budowaniu zapór dla celów irygacyj­nych. W Boliwii wzniesiono system zapór zapew­niających stałe zaopatrzenie w wodę młynów wod­nych kruszących wydobywaną tam rudę srebra.
Hiszpańska obecność w Meksyku i Kalifornii zaowocowała powstawaniem zapór wodnych jako części planu nawadniania. W innej części Ameryki Północnej - bogatej w drewno Nowej Anglii za­pory powstawały, by napędzać siłą wody tartaki.
Budowa turbin i generatorów pod koniec XIX wieku umożliwiła uzyskanie energii elektrycznej przy wykorzystaniu siły spadku wody. Elektrownie wodne zwykle wymagają budowy zapory, by pow­stał zbiornik zapewniający ciągły dopływ wody do turbin i odpowiednia różnica poziomów. Energia uzyskiwana w ten sposób stała się dziś bardzo waż­nym składnikiem bilansu energetycznego niektó­rych państw. Na przykład w Norwegii elektrownie wodne wytwarzają dziś prawie całą zużywaną tam energię elektryczną.