Pierwsze urządzenie służące do zapisu dźwięku było dziełem Thomasa Edisona. Jednak wyna­lazca nie mógł nawet marzyć, że jego pomysł stanie się zarodkiem potężnego, przynoszącego dochody rzędu wielu miliardów dolarów, rynku nagrań.
Głos Edisona brzmiał bardzo metalicznie i był mocno zniekształcony przez towa­rzyszące mu trzaski i szumy, lecz bez trudu dawało się rozpoznać słowa piosenki. Był rok 1877, amerykański wynalazca prezentował pierwsze na­granie dokonane na fonografie.
Celem dokonania nagrania pokrywano mosięż­ny cylinder z naciętym od zewnątrz spiralnym row­kiem cynową folią. Cylinder był obracany ręcznie, poruszając się wzdłuż dzięki mechanizmowi śru­bowemu. Stalowa igła wpychała cynową folię do rowka naciętego w cylindrze. Igłę przytwierdzono do membrany, tak że dźwięk wytworzony w jej pobliżu powodował jej drgania. Dzięki temu dołek tłoczony w folii miał głębokość zależną od odbie­ranego dźwięku. Identyczny zestaw był używany do odtwarzania nagranych dźwięków. Zmienna głębokość rowka w cynfolii zmuszała igłę, a przez to i membranę, do wykonywania drgań i w rezul­tacie odtwarzany był nagrany głos. Lepsze efekty i wyższa jakość dźwięku były osiągane przy zasto­sowaniu cylindrów powlekanych woskiem.
Ważne udoskonalenie zostało wprowadzone w 1887 roku, kiedy to Emile Berliner zastosował płaską płytę i nową technikę wytwarzania w niej rowków. Drgania membrany powodowały drgania igły na boki w rowku wyciętym w dysku powlekanym cynkiem. Trzy lata później cynk został za­stąpiony woskiem. Dzięki tej metodzie nagrywane dźwięki odznaczały się znacznie lepszą jakością. Coraz więcej ludzi kupowało gramofony, rósł rynek płyt. Aby sprostać zapotrzebowaniom woskowa płyta „matka" zaczęła służyć wyłącznie do wytwa­rzania metalowej matrycy do tłoczenia wielu kopii w twardej gumie lub szelaku.
Zarówno zapis, jak i odtwarzanie dźwięków od­bywało się wciąż w sposób czysto mechaniczny. Wielka tuba w studiu nagraniowym kierowała wzmocnione w niej dźwięki bezpośrednio na mem­branę z dołączoną igłą tnącą. Gramofony były rów­nież wyposażone w tuby, które wzmacniały dźwię­ki odtwarzane przez ich igły z membranami.