W latach siedemdziesiątych system kwadrup­leksowy zastąpiono nowym formatem zwanym C. Do zapisu używano taśmy o szerokości 2,5 cm, czyli o połowę węższej niż taśma systemu „quad".Nowy format zapoczątkował rozwój współczesnych magnetowidów domowych. Magnetowidy pracujące w formacie C były znacznie prostsze, a taśma węższa i tańsza dzięki zastosowaniu nowe­go sposobu nagrywania zwanego śrubowym lub helikalnym. W systemie tym stosowano dwie gło­wice zamontowane w wirującym bębnie, który odchylono pod niewielkim katem w stosunku do kierunku przesuwu taśmy. Bęben szybko wirował w przeciwną stronę do przesuwu taśmy, a głowice zapisywały sygnał na długich, prawie poziomych ścieżkach wzdłuż taśmy. W ten sposób pojedynczą klatkę filmu zapisywano na znacznie mniejszej ilo­ści ścieżek niż w systemie kwadrupleksowym.
System C ewoluował, a w wyścigu do prze­kształcenia go w system domowego wideo wyłoni­ły się trzy formaty: Betamax, Wideo 2000 oraz VHS. Ostatecznie system VHS zwyciężył opa­nowując przeważającą część rynku, pomimo (a mo­że właśnie dzięki temu) że był najmniej zaawan­sowany technicznie.