Polska Wojskowa Składnica Tranzy­towa na półwyspie (1300 m długości, 500 m szerokości) nad Zatoką Gdań­ską, założona na mocy postanowie­nia Ligi Narodów z czerwca 1921 r. przyznającego Polsce prawo składo­wania materiałów wojennych w po­rcie w Gdańsku. 14 marca 1924 r. ra­da Ligi Narodów wydała dekret ze­zwalający na założenie składnicy tranzytowej na Westerplatte, gdzie miał powstać basen portowy, tzw. amunicyjny, i 19 schronów amunicyj­nych. Obiekty te przekazano Polsce 31 października 1925 r. , zgodnie zaś z postanowieniami Ligi Narodów z 9 grudnia 1925 r. rejon obsadziła kompania wartownicza licząca 88 żołnierzy (2 oficerów, 20 podofi­cerów i 66 szeregowych).

Wobec za­ostrzenia stosunków z Niemcamiwzmocniono załogę do prawdopo­dobnie ok. 210 żołnierzy (dowódcamjr Henryk Sucharski, zastępca kpt.Franciszek Dąbrowski), dobrzeuzbrojonych (1 działo kał. 75 mm,2 działa przeciwpancerne kał. 37 mm,4 moździerze, 16 ciężkich, 17 ręcz­nych i 8 lekkich karabinów maszyno­wych, 160 karabinów, 40 pistoletów,ok. 1000 granatów), stacjonującychw należycie przygotowanych doobrony trzykondygnacyjnych kosza­rach o betonowej konstrukcji, którachroniła załogę przed wybuchami po­cisków i bomb (koszary budowano od późnej jesieni 1934 r. do końca 1935 r.) oraz pięciu betonowych wartowniach (I, II, IV i V - nowo wy­budowane, III - przebudowany ist­niejący budynek dla podoficerów). Plan obrony przewidywał, że w razie niemieckiego ataku załoga ma sta­wiać opór przez 12 godzin, do chwili nadejścia odsieczy. 1 września 1939 r o godz. 4.45 niemiecki pancer­nik szkolny *Schleswig-Holstein z kanału portowego rozpoczął ostrze­liwanie polskich pozycji z dział kal. 88-280 mm i jednocześnie do ataku przystąpiła kompania szturmowa ma­rynarki, przywieziona na pancerni­ku, oraz pluton SS „Danziger Heimwehr".

Atak wspierany ogniem dział pancernika i (później) dział dwóch torpedowców, ciężkiej artyle­rii lądowej (haubice kal. 150 mm i moździerze kal. 210 mm), bombar­dowaniem z powietrza, został odpar­ty. W następnych dniach Niemcy przeprowadzili naloty bombowe oraz kontynuowali silny ostrzał artyleryj­ski, połączony z akcjami naziemny­mi. 7 września o godz. 10.15 mjr Su­charski, ze względu na zniszczenie czołowych wartowni nr II i V, wy­czerpanie amunicji i żywności oraz trudny los rannych, poddał Wester­platte.

Zginęło 15 polskich żołnierzy, ok. 25 odniosło rany. Niemcy, którzy wprowadzili do walki łącznie ok. 3400 żołnierzy (wg danych niem. 600-660), stracili 41 -53 żołnierzy za­bitych, 140-150 rannych (wg wła­snych, być może zaniżonych da­nych).