Ocena brak
WESTERPLATTE 1939 r .
Polska Wojskowa Składnica Tranzytowa na półwyspie (1300 m długości, 500 m szerokości) nad Zatoką Gdańską, założona na mocy postanowienia Ligi Narodów z czerwca 1921 r. przyznającego Polsce prawo składowania materiałów wojennych w porcie w Gdańsku. 14 marca 1924 r. rada Ligi Narodów wydała dekret zezwalający na założenie składnicy tranzytowej na Westerplatte, gdzie miał powstać basen portowy, tzw. amunicyjny, i 19 schronów amunicyjnych. Obiekty te przekazano Polsce 31 października 1925 r. , zgodnie zaś z postanowieniami Ligi Narodów z 9 grudnia 1925 r. rejon obsadziła kompania wartownicza licząca 88 żołnierzy (2 oficerów, 20 podoficerów i 66 szeregowych).
Wobec zaostrzenia stosunków z Niemcamiwzmocniono załogę do prawdopodobnie ok. 210 żołnierzy (dowódcamjr Henryk Sucharski, zastępca kpt.Franciszek Dąbrowski), dobrzeuzbrojonych (1 działo kał. 75 mm,2 działa przeciwpancerne kał. 37 mm,4 moździerze, 16 ciężkich, 17 ręcznych i 8 lekkich karabinów maszynowych, 160 karabinów, 40 pistoletów,ok. 1000 granatów), stacjonującychw należycie przygotowanych doobrony trzykondygnacyjnych koszarach o betonowej konstrukcji, którachroniła załogę przed wybuchami pocisków i bomb (koszary budowano od późnej jesieni 1934 r. do końca 1935 r.) oraz pięciu betonowych wartowniach (I, II, IV i V - nowo wybudowane, III - przebudowany istniejący budynek dla podoficerów). Plan obrony przewidywał, że w razie niemieckiego ataku załoga ma stawiać opór przez 12 godzin, do chwili nadejścia odsieczy. 1 września 1939 r o godz. 4.45 niemiecki pancernik szkolny *Schleswig-Holstein z kanału portowego rozpoczął ostrzeliwanie polskich pozycji z dział kal. 88-280 mm i jednocześnie do ataku przystąpiła kompania szturmowa marynarki, przywieziona na pancerniku, oraz pluton SS „Danziger Heimwehr".
Atak wspierany ogniem dział pancernika i (później) dział dwóch torpedowców, ciężkiej artylerii lądowej (haubice kal. 150 mm i moździerze kal. 210 mm), bombardowaniem z powietrza, został odparty. W następnych dniach Niemcy przeprowadzili naloty bombowe oraz kontynuowali silny ostrzał artyleryjski, połączony z akcjami naziemnymi. 7 września o godz. 10.15 mjr Sucharski, ze względu na zniszczenie czołowych wartowni nr II i V, wyczerpanie amunicji i żywności oraz trudny los rannych, poddał Westerplatte.
Zginęło 15 polskich żołnierzy, ok. 25 odniosło rany. Niemcy, którzy wprowadzili do walki łącznie ok. 3400 żołnierzy (wg danych niem. 600-660), stracili 41 -53 żołnierzy zabitych, 140-150 rannych (wg własnych, być może zaniżonych danych).