Człowiek jest tylko istotą przyrodniczą. Cała teoria duszy nie wytrzymuje krytyki. Gubi ona człowieka bo roztacza przed nim wizję szczęścia po  śmierci, zabraniając używania  życia doczesnego. Koncepcja duszy jest fikcją, która powoduje,  że ludzie zaprzątnięci problemami nadprzyrodzonymi nie radzą sobie z rzeczywistością, co w konsekwencji jeszcze bardziej popycha ich ku religii.     

Filozofia powinna przeciwdziałać spaczonemu przez człowieka pojmowaniu  życia, aby sprowadzić je na właściwe tory. Człowiek musi odnajdywać cele  życia w swoim  istnieniu doczesnym: naprawiać, uporządkowywać istniejący  świat, likwidować dominujące w nim zło, a przynajmniej zmniejszać  jego skalę. Temu powinno służyć współdziałanie ze sprawiedliwością. Etykę uważał Wolter za naukę od religii i metafizyki niezależną.    

Zwalczając teizm, zwłaszcza chrześcijański, sam został deistą. Negował objawienie, ale godził się na uznanie racjonalnej religii. Świat przyrównywał do zegara, a Boga do zegarmistrza.  W jego koncepcji  świat ma sens tylko dlatego,  że istnieje Bóg.

Gdyby Boga nie było, należałoby go wymyślić. Rozum może stwierdzić,  że Bóg istnieje, jednakże nie może czegokolwiek orzec o jego naturze.