Syn premiera Japonii, w latach 1936-37 był ministrem wojny w ga­binecie premiera Hirotaki Kokicgo. Po upadku rządu w lutym 1937 r., objął stanowisko generalnego in­spektora wyszkolenia wojskowego. Od sierpnia tego roku dowodził ja­pońskimi wojskami w północnych Chinach. W listopadzie 1941 r. ob­jął dowództwo Armii Południowej (Ekspedycyjnej), w której skład we­szły armie: 14, 15, 16 i 25 oraz 5 dywizja powietrzna.

Jego kwatera główna od 4 grudnia 1941 r. znajdo­wała się w Sajgonie (po upadku *Singapuru przeniósł się tam w czerwcu 1942 r., zajmując rezy­dencję byłego gubernatora), skąd dowodził podbojem *Malajów i Holenderskich Indii Wschodnich.Później był odpowiedzialny za bu­dowę odcinka Drogi *Birmańskiej,w czasie której zmarły z wycieńcze­nia tysiące jeńców alianckich.

W la­tach 1944-45 kierował obroną wiel­kiego obszaru obejmującego *No-wą Gwineę, Holenderskie IndieWschodnie i Filipiny. We wrześniu1945 r. ze względu na chorobę niepodpisał w Sajgonie kapitulacjiswoich wojsk; uczynił to osobiścieprzed adm. *Mountbattenem 30 li­stopada 1945 r. Wkrótce zmarł w Rangunie, gdzie internowano go na polecenie Mountbattena.